Μια Απογραφή

Τελευταία ημέρα του 2012.
Ένας χρόνος που συντάραξε το κόσμο μας, ένας χρόνος που σίγουρα έκανε την υφήλιο να ταρακουνηθεί για τα καλά. Στην ζυγαριά Καλού-Κακού, το δεύτερο βάρυνε αδυσώπητα. Ο Κόσμος μας δεν έγινε ούτε κατ' ελάχιστο καλύτερος, δεν έδειξε καν ότι προσπάθησε να τον κάνει καλύτερο. Πείνα, δυστυχία, εξαθλίωση, αδίστακτοι όσο και αδυσώπητοι (ηλίθιοι) πόλεμοι, πρωτοφανής εγκληματικότητα, ηθική, ψυχική και πνευματική κατάπτωση, πολιτικός αμοραλισμός σε όλη του την αθλιότητα, σε όλα τα επίπεδα η Ανθρωπότητα παίρνει ένα βροντερό μηδενικό.
   
Και μέσα σ'αυτό το πνιγηρό σκοτάδι, που και που υπάρχουν κάποια μικρά λυχνάρια που μένουν ακόμα αναμένα για να μας θυμήζουν ότι δεν χάθηκαν όλα. Κάπου στον άμοιρο κόσμο μας ανθίζουν μικρά αγριολούλουδα, για να μα θυμήζουν ότι ο Θεός δεν μας ξέχασε. Κάπου στον ζόφο και την απελπισία υπάρχει ένα χαμόγελο, ένα χάδι, μια τρυφερή ματιά για να μας δίνει ελπίδα Ζωής.

Παντού, σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης, κάτι ανασαλεύει, κάτι αρχίζει να υψώνει όχι μονάχα την φωνή μα και το ανάστημα του. Εκατομμύρια άνθρωποι λένε το ίδο πράγμα. "Φτάνει πια"! Και όλοι εννούν το ίδιο πράγμα. Την εσώτερη αναθεώρηση των αξιών μας. Τι θέλουμε και τι ζητάμε από εμάς τους ίδιους. Έναν Ηθικό κανόνα Ζωής διαφορετικό απ' αυτό το μοντέλο που μέχρι σήμερα είχαμε κάνει βίωμα και ορίζοντα μας. Επιστροφή στις Αρχές και τις Αξίες που μπορούν να κάνουν τον Κόσμο μας καλύτερο και ποιο ελπιδοφόρο. Χωρίς εμπράγματη Δικαιοσύνη και ίση προς όλους, δεν μπορεί να υπάρξει η Ανθρωπότητα. Χωρίς αλληλέγκια στήριξη του Συνανθρώπου, του πεινασμένου, του ορφανού του βασανισμένου από την ανέχεια ή την αδιαφορία, του απελπισμένου, του λησμονημένου, οδηγούμαστε προς ένα κοινωνικό χάος που ο Μεσαίωνας θα μοιάζει Παράδεισος....
"Φτάνει πιά". Καιρός να κάνουμε μια απογραφή των πεπραγμένων μας σαν άτομα κι ας βρούμε την δύναμη όχι στο "Εγώ" αλλά στο "Εμείς". Να καταλάβουμε ότι όταν ένα παιδί πεινάει στην άλλη άκρη της γης, είναι το δικό μας παιδί που πεινάει. Όταν ένα άνθρωπος βασανίζεται σε μια άγνωστη φυλακή είναι ο δικός μας άνθρωπος που υποφέρει. 'Οταν ένας γέροντας ή νέος βουλιάζει στην απελπισία της μοναξιάς και της εγκατάλειψης είναι ο πατέρας, το παιδί ή ο αδελφός μας που ξεχάσαμε.... Όταν μετέχουμε με την αδιαφορία ή την ένοχη σιωπή μας στην κάθε μορφής αδικία που συμβαίνει γύρω μας, είμαστε το ίδιο ένοχοι με τους εγκληματίες που ταλανίζουν εξ αιτίας μας τον Κόσμο.
Ας κοιτάξουμε για λίγο πίσω μας.
Ας κοιτάξουμε το Αύριο που έρχεται με αισιοδοξία, πίστη και ελπίδα.
Ας ευχηθούμε όλοι να βρούμε τον καλύτερο εαυτό μας και να τον δώσουμε ή να τον μοιραστούμε με τον υπόλοιπο κόσμο.
Είθε η Ανθρωπότητα Να βρει το μονοπάτι του φωτισμού και της ευδαιμονίας της.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Κάποιες σκέψεις....

Δεν μου είναι καθόλου συμπαθής. Κάπου μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια σπίθα εμπάθειας και υστεροβουλίας. Λέω: Είναι ή δείχνει να είναι μια ανέραστη γυναίκα, στρυφνή και αδυσώπητη. Ανέραστος άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ούτε φυσιολογικός ούτε "καλοκάγαθος".
Προχθές όμως βρέθηκα καλεσμένος ενός φίλου για φαγητό. Είχε φτιάξει ένα απλό λαδερό φαγάκι, ένα λουκάνικο χωριάτικο, λίγη φέτα, και ένα μπουκάλι ρετσίνα! (Απόρησα που την είχε θυμηθεί...!)

Πάνω στην κουβέντα για τα τρέχοντα μου είπε τα εξής, τα οποία και σας μεταφέρω όπως σχεδόν ελέχθησαν. Είμαι πανευτυχής στην φτώχια μου! Δεν έχω σπίτι δικό μου, δεν έχω αυτοκίνητο, δεν έχω οικόπεδο πουθενά, ούτε μια ρίζα ελιάς. Η σύνταξη μου είναι άστα να πάνε στο διάολο και δυσκολεύομαι να τα βγάλω πέρα, αλλά επιβιώνω σιωπηρά χωρίς να διαμαρτύρομαι. Κάτι οικονομίες που είχα τις έχασα όταν τις επένδυσα στο Χρηματηστήριο τότε που ο "Κινέζος" και οι περί αυτόν μας έπεισαν ότι θα τις αυγατίζαμε και θα βοηθούσαμε και την χώρα.... Και τον πίστεψα, για αυτό και τα έχασα όλα! Ένας φίλος στον οποίο κατέφυγα για βοήθεια, με δάνεισε χωρίς δεύτερη συζήτηση ένα σημαντικό ποσό για να τα φέρω βόλτα και βέβαια έκανα κολοτούμπες από την χαρά μου. Έκλεισα αρκετές "τρύπες", ισορρόπησα την κατάστασή μου και ήμουν μια χαρά. Μέχρι και διακοπές πήγα εκείνο το καλοκαίρι! Μια μέρα, ήρθε ο φίλος μου και με παρακάλεσε αν μπορούσα να του καταβάλω ένα μέρος από τα δανεικά που μου είχε δώσει. Κόμπιασα, δυσκολεύτηκα, αλλά έδωσα ένα μικρό μέρος. Συμφωνήσαμε ότι κάθε μήνα θα έπρεπε να του δίνω και ένα ποσό γιατί είχε και αυτός τις ανάγκες για την μικρή βιοτεχνία που συντηρούσε. Μέσα μου δυσαρεστήθηκα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Στην ανάγκη μου είχε προστρέξει με προθυμία και τώρα είχε έρθει η στιγμή να αποπληρώσω τα χρεωστούμενα. Και αντί να πώ και ευχαριστώ άρχισα να τον βρίζω μέσα μου γιατί με "πίεζε" να φανώ συνεπής στις υποχρεώσεις μου....

Έφτασα στο σημείο να του κάνω μούτρα, μέχρι που τον μίσησα και από πάνω! Και δεν ντρεπόμουν! Μέχρι που ένας άλλος φίλος -ψάχνοντας να βρω σύμμαχο στη στάση μου- με προσγείωσε..... "Αντί να λες ευχαριστώ στον άνθρωπο που στάθηκε δίπλα σου όταν είχες ανάγκη, αντί να δείχνεις ένα ελάχιστο ίχνος ευγνωμοσύνης για τον άνθρωπο που σε βοήθησε, έρχεσαι σήμερα και τον βρίζεις, τον λοιδωρείς και τον μισείς από πάνω.... Ντροπή σου".... Αυτό μου είπε και με συνέφερε. Κάπου στην διαδρομή είχα χάσει ένα μέρος του εαυτού μου από ιδιοτέλεια και εγωϊσμό, θεωρώντας που εγώ ήμουν εν δικαίω και ο άλλος ήταν άδικος απέναντί μου....  Αυτή είναι η μικρή τούτη ιστορία. Σας την μετέφερα, γιατί επαναλαμβάνω ότι η Κυρία για την οποία ανεφέρθηκα στην αρχή, εξακολουθεί να μου είναι αντιπαθής, σχεδόν μισητή. Μετά όμως απ' αυτά που μου συνέβησαν με τον φίλο μου, αρχίζω να σκέφτομαι και εγώ με την σειρά μου, μήπως είμαι κάπου λάθος, μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσω την οπτική γωνία των σκέψεων και των αισθημάτων μου.... Και όσο κι αν προσπαθώ να μην πω λέξη, εν τούτοις χάρη στην παράδοση που κουβαλάω από αρχαιοτάτων χρόνων, της λέω.... Καλώς να έρθετε στην Ελλάδα Κυρία Μέρκελ.

Και τώρα τι....;

Χρειάστηκε να περάσουν δύο και πλέον χρόνια μιας απίστευτα σαθρής διακυβέρνησης της χώρας, με την υπογραφή δύο επαίσχυντων Μνημονίων που συνιστούν από μόνα τους Εθνική Προδοσία, υπό την έννοια της παραχώρησης της Εθνικής μας κυριαρχίας στους ξένους, με εξ ισου απίστευτες παλινωδίες και πολιτικές ίντρικες ανίκανων πολιτκών ανδρών που το μόνο που δεν ενδιαφέρθηκαν να πράξουν ήταν το στοιχιώδες καθήκον προς την Πατρίδα, για να φτάσουμε σε εκλογές....

Σε εκλογές όπου το 36% του εκλογικού σώματος αρνήθηκε να επιτελέσει το καθήκον του και τελικά μόλις το 45% περίπου των πολιτών πήγε στις κάλπες! Οι Έλληνες για άλλη μία φορά, δείξαμε ότι "τα κοινά" πολύ λίγο μας ενδιαφέρουν, κι ας βρίσκετε η χώρα στο χείλος του ερέβους.... 

Πως να χαρακτηρίσει κανείς μια τέτοια παθογένεια; Πως να εκτιμήσει κανείς το πολιτικό προσωπείο του μέσου Έλληνα με τέτοια απολιτκή συμπεριφορά; Πως θα σταθούμε ενώπιος ενωπίω για ν' απολογηθούμε στον εαυτό μας για αυτή την κατάντια....; 

Τι ν' απαντήσω στο ειρωνικό προσωπείο της κ.Λαγκάρντ μόλις πριν λίγες ημέρες με εκείνο το... "The Greeks..." και τα απαξιωτικά χαμόγελα των παρευρισκομένων...; 

Η Ευθυξία μας ερυθριάζει όταν βλέπουμε τέτοιες εκφράσεις ή όταν μας λοιδωρούν με χυδαία δάχτυλα υψωμένα, ή ακόμα χειρότερα όταν μας διασύρουν σε παγκόσμια κλίμακα σαν έναν λαό που δεν είναι παρά ένα κίβδηλο άθροισμα απατεώνων, τυχοδιοκτών, τεμπέληδων και....και.... Ατελειώτος ο κατάλογος των ύβρεων.

Και οι πολιτκοί μας το ίδιο ανερυθρίαστα έβαλαν την υπογραφή τους σε δύο Μνημόνια χωρίς ντροπή, χωρίς την παραμικρή εθνική ευαισθησία, όπως το ίδιο ανερυθρίαστα αποστάγγισαν από τον λαό κάθε οικονομική του αντοχή, όταν βρήκαν μονάχα έναν κλέφτη του δημόσιου χρήματος να στείλουν στην φυλακή όταν θάπρεπε οι περισσότεροι εξ αυτών να είναι ήδη στις φυλακές....

Βεβαίως αυτός ο ξεπεσμός δεν είναι αποκλειστικά προϊόν της τελευταίας διετίας, αλλά πάει πολύ πιο πίσω, από την δεκαετία του 80, όπου η αλόγιστη επιθυμία του λαού για "Αλλαγή", έφερε στην εξουσία μια παράταξη που έβαλε τα θεμέλια του ηθικού,κοινωνικού και πολιτικού αμοραλισμού, και του οποίου πληρώνουμε σήμερα τα σπασμένα.... Ο Ουϊνστον Τσώρτσηλ, πολλές δεκαετίες πριν το είχε διατυπώσει: "Οι λαοί επιλέγουν τους ηγέτες που τους αξίζουν"....

Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Όλοι μας. Γιατί τα ανεχθήκαμε, γιατί μας βόλευε, γιατί αδιαφορίσαμε στην σκάρτη ευμάρεια των πλαστικών καρτών, που έστειλε την αρχοντοβλαχιά μας σε διακοπές στις Μπαχάμες ή στις Εβρίδες.... Γιατί επιτρέψαμε την δημιουργία αυτού του χαωτικού κράτους της αρπαγής και της λεηλασίας, χωρίς να σκεφτούμε ούτε για μια στιγμή ότι αργά ή γρήγορα θα ερχόταν η στιγμή της πληρωμής.... Και δεν ήταν μόνο αυτά.....

Τούτη η χώρα, κυβερνήθηκε όχι μόνο από αμοραλιστές και πηγμαίους πολιτικούς, αλλά κατάφεραν να μας εμβολιάσουν με τον ιό της απάθειας και της κοινωνικής αναισθησίας, και μας περιχαράκωσαν στο ΕΓΩ και όχι το ΕΜΕΙΣ... Ο ατομικοκεντρικός μας εαυτός βρήκε το ποιο πρόσφορο έδαφος σ' αυτόν τον καταιγισμό των ψευδών εντυπώσεων μιας Αλλαγής που μας οδήγησε προς τον κατήφορο της σημερινής καταστροφής.....

Οι ευφυείς εκείνοι πολιτικοί, ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν.... Έσπρωξαν πάνω απ' όλα την Παιδεία σε ατραπούς παρακμής και αμάθειας, γιατί δεν τους συνέφερε να έχουν ένα μορφωμένο λαό, μια νεότητα με την δύναμη της Γνώσης και της Πνευματικής καλλιέργειας. Συντεχνίες και Συνδικάτα, αόρατοι μέντορες που έκαναν ότι μπορούσαν για να κρατήσουν τον λαό μέσα στο σκοτάδι και να προσπορίσουν για τον εαυτό τους και μόνο τον πλούτο των παροχών και της μίζας....

Και τα κατάφεραν..... 

Όσο σκληρή κι αν είναι η αλήθεια, τα κατάφεραν. Να εξαθλιώσουν έναν λαό, πνευματικά, ηθικά, κοινωνικά και πολιτικά....

Και τώρα τι....; Το αγωνιώδες αυτό ερώτημα πλανιέται στις σκέψεις των περισσοτέρων πολιτών, μετά τα αποτελέσματα των εκλογών..... Όλοι βλέπουν ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι και οι επιλογές μας είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Ήδη φωνές Ευρωπαίων ζητούν να μας κάνουν φανερά και ξεδιάντροπα "Προτεκτοράτο" τους για να ησυχάσουν μια και καλή με τους.... "Greeks..."  Αυτούς τους ενοχλητικούς "ευρωπαίους" που μόνο σε μπελάδες τους βάζουμε.....

Παραζαλισμένοι, αγχωμένοι, λανθασμένα φορτισμένοι, γεμάτοι αγωνίες και έγνοιες, ψάχνουμε να βρούμε σανίδα σωτηρίας στο....πουθενά! Οι πολιτικοί μας -για άλλη μια φορά- δείχνουν κατώτεροι των περιστάσεων και αδυνατούν να βρουν διέξοδο μπροστά στο τείχος που αυτοί μας οδήγησαν...

Και τώρα τι....;

Ο Ευριπίδειος "από μηχανής θεός", πέθανε εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια.... Αλλά δεν το έχουμε πάρει είδηση....Άσε που από την εποχή του Θεοδοσίου οι αρχαίοι θεοί έχουν πεθάνει ανεπιστρεπτί!  Ακόμα και το Μαντείο των Δελφών να ερωτηθεί, δεν μπορεί πια να μας δώσει Χρησμό...

Και τώρα καλούμαστε να χορέψουμε το ζεϊμπέκικο της μαγκιάς, του κουτσαβακισμού και της αμετροέπειας μας, καλυμένοι ακόμα πίσω από τις πλαστικές σημαιούλες που μας μοιράζουν ορυόμενοι παρανοϊκοί πολιτικοί, αδιαφορώντας αν τις κρατούν ακόμα και λαθρομετανάστες για να δείξουμε το "μέγα πλήθος"..... O Tempora o mores!

Και τώρα θα έρθει η στιγμή της δικής μας Αλήθειας ατομικής και συνολικής. Δεν χρειάζεται να παιξει κανένας από εμάς τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, γιατί οδεύουμε προς τον δικό μας Γολγοθά, της δικής μα σταύρωσης.

Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι όπου Σταύρωση εκεί και η Ανάσταση.

Το ελπίζω.....

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟ.....

Τα λόγια που θα διαβάσετε πιο κάτω,

τα απηύθυνε ένας δάσκαλος στους μαθητές του,

στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών

για την επέτειο της 25ης Μαρτίου:





Σκέφτηκα να σου μιλήσω για τον Καραϊσκάκη,
Αλλά το μυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.

Σκέφτηκα να σου μιλήσω για το 21,
Αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.

Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει
Να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο.

Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα
Τι να λένε σε σένα, Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις,
Να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.

Θα σου μιλήσω λοιπόν προσωπικά.
Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο
Και σε δεκαπέντε μέρες φεύγω για αλλού
Σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία
ή και περισσότερα χρόνια,

Θα σου μιλήσω σταράτα
Για να σου εκφράσω δυο σκέψεις μου.
Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις,
Οι μαθητές που δίδαξα φέτος
Στην συντριπτική τους πλειονότητα με σεβάστηκαν,
Αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήματος.

Πολλοί όμως από τους υπόλοιπους μαθητές
Δε με σεβάστηκαν, με προσέβαλαν κατ' επανάληψη.
Με έργα, με λόγια, με ύβρεις,
Δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος
Που με σόκαρε, που με έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις.

Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει
Πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο,
Πως εκτός του γνωστικού ελλείμματος
Το συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικά
Και στο ηθικοπλαστικό του έργο,
Στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων.

Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία
Είναι ευθύνη αποκλειστικά δική μας,
Των δασκάλων σας και των γονιών σας.

Δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε
Πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι μια κόλαση,
Πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα.

Θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν,
Θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας,
Θα σας γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση,
Θα σας γεράσουν πρόωρα.

Αν όμως θέλετε μια συμβουλή από ένα δάσκαλο,
Σκεφτείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη,
Που έφτασε αγράμματος μέχρι τα πενήντα σχεδόν,
Για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργεια
Ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη..
Και κάθισε με πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο
Και έμαθε πέντε κολλυβογράμματα,
Για να μας πει την ιστορία του βίου του,
Το παραμύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωμιών.

Αυτό το παράδειγμα είναι για σένα το πιο κατάλληλο,
Και μπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη
Να ακολουθήσεις το δρόμο που εκείνος έδειξε,
το μονοπάτι της καλλιέργειας,
το δρόμο της παιδείας,
τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.

Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από τον μπάσταρδο
γιο της καλογριάς, τον Αρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη.
Ήταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς,
Αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαμε σαν μπέσα,
Ήταν πάνω απ' όλα μπεσαλής.
Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς.
Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα.
Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας,
Να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον,
Να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοβία.

Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του
Ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζω ή του Νικήτα Σταματελόπουλου,
του Νικηταρά.
Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης,
Συνέβαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του
Κι έπειτα φυλακίστηκε,
Για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά,
Σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους,
Δεν ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα
Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει
Από την κυβέρνηση μια πλούσια σύνταξη,
Απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά,
Λέγοντας ψέματα, για να μην προσβάλει την πατρίδα του.
Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγμα του Νικηταρά.
Αλλά νομίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα,
Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας,
Να προσπαθήσετε τίμια και με αγωνιστικότητα
Για εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.

Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι
Πως σας προτείνω μια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική,
Όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος
των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών,
της εποχής στην οποία μεγαλώνετε.

Όμως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της,
Περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά
Και με επιτυχία τη σημαία του αγώνα
και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους
σε καλύτερες μέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.

Κι όταν βλέπω την εποχή μας
Να μαραζώνει χωμένη στην αλλοτρίωση,
Να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία,
Να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας,
Μόνο σε εσάς ελπίζω,
Στην ειλικρινή σας διάθεση
να αγωνιστείτε,
να αντισταθείτε,
να πολεμήσετε,
να νικήσετε.
Μη μας απογοητεύσετε.


Αφιερωμένο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ στους

15500 κατόχους πισίνας Βορείων και Ανατολικών προαστίων που 'ξέχασαν'
να την δηλώσουν,
στο 75% των Μηχανικών, Συμβολαιογράφων, Δικηγόρων και Γιατρών που
δηλώνουν ετήσιο εισόδημα κάτω του Αφορολόγητου!
στους ελεύθερους επαγγελματίες που ασκούν το ίδιο σπορ (ξεχνώντας να δηλώσουν
τον ΦΠΑ που έχουν ήδη εισπράξει από εμάς),

ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ στους Βολευτάδες μας που μας έδειξαν τον δρόμο προς όλα
αυτά (οι ίδιοι φορολογούνται αυτοτελώς με 5%, οι Μπουμπούκοι μας) συν τις
μίζες τους και όλο τους το σόι (γιατί σόι πάει το
Βασίλειο!)

Συνέντευξη στην Γιούλη Τσάκαλου...

    Υπάρχουν στιγμές που νομίζει κανείς πως ονειρεύεται. Μία από αυτές είναι για μένα και η στιγμή που δέχτηκε ένας από τους σημαντικότερους Συγγραφείς ο κύριος Κ.Καρακάσης να απαντήσει σε όλα αυτά που οι χιλιάδες αναγνώστες του ήθελαν να μάθουν.

    Εγώ μόνον λίγα λόγια θα πω για τον ίδιο αφήνοντας τον να μας ξεναγήσει στο δρόμο της Λογοτεχνικής του διαδρομής.

    Γεννήθηκε στην Αίγυπτο από Έλληνες γονείς και φοίτησε στην Ξενάκειο Σχολή.

    Η Λογοτεχνία και η Συγγραφή είναι κομμάτι της ίδιας του της ψυχής αφού κατάγεται από οικογένεια Λογοτεχνών .Ο θείος του Σταύρος Καρακάσης,Λογοτέχνης, Μουσικολόγος και Βιολονίστας,γνωστότατος στους Λογοτεχνικούς κύκλους της Αλεξάνδρειας αλλά και της Αθήνας ανήκε στην ομάδα των Αιγυπτιωτών ποιητών και λογοτεχνών του 1930.

    

    Θεωρώντας κύριε Καρακάση πως κάθε άνθρωπος μιλά από την δική του σκοπιά για τον εαυτό του, για την παιδική του ζωή και γενικά ότι αφορά ,πολλές φορές πολύ διαφορετικά από ότι οι άλλοι΄γνωρίζουν ,θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για εσάς , όσα και ότι εσείς θέλετε?

    

    Όπως όλα τα παιδιά του κόσμου έχω και εγώ τα δικά μου βιώματα και μνήμες που είναι όμως αναπόσπαστα με την Αίγυπτο, την χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Από την μια μεριά ο κοσμοπολιτισμός και από την άλλη η Παιδεία που έλαβα, είναι σίγουρα δύο παράγοντες που σφράγισαν την ζωή μου.

    

    Γνωρίζω πως η Συγγραφή δεν ήρθε για εσάς από το παράθυρο.Ζήσατε σε ένα περιβάλλον που η Τέχνη ήταν κυρίαρχη.Αλήθεια πόσο επηρεάζει έναν 'άνθρωπο η επαφή ,η καθημερινή με την Τέχνη, την Λογοτεχνία, την Μουσική.?πχ στον χαρακτήρα του, στον τρόπο σκέψης του?Πόσο και σε εσάς?

    

    Αναμφίβολα η συγγραφή δεν ήρθε από το παράθυρο αλλά σίγουρα από την πόρτα! Απλά είχα την ευλογία να αρχίσω να γράφω σε μεγάλη ηλικία και σίγουρα το περιβάλλον που μεγάλωσα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της γραφής μου. Όπως είναι και σίγουρο, ότι κάθε άνθρωπος που μεγαλώνει -είτε έχει έφεση ή όχι- σε ένα περιβάλλον όπου "ο Πολιτισμός" είναι ο πνευματικός του ουράνιος θόλος, σίγουρα θα διαμορφώσει ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητάς του.

    

     Έχετε κάνει διάφορες σπουδές.Η Συγγραφή βιβλίων άρχισε για εσάς αρκετά αργά, παρόλα αυτά η επιτυχία των βιβλίων σας απίστευτη!!Πιστεύετε το ποτέ δεν είναι αργά?

    Οι σπουδές μου είναι στην Ιστορία της Τέχνης ξεκινώντας από την Σχολή Ξεναγών Κρήτης. Και βέβαια δεν είναι ποτέ αργά να ξεκινήσει κανείς, αρκεί αν αυτά που έχει να πεί αξίζουν να καταγραφούν και να έχουν απήχηση στο κοινό. Ο κάθε συγγραφέας έχει υποχρέωση να σκεφτεί πολύ πριν ή δώσει την έγκριση του για την δημοσίευση ενός βιβλίου του. Οφείλει να γνωρίζει αν το γραφτό του αξίζει να δει το φως της δημοσιότητας σαν Λογοτέχνημα -κατά κύριο λόγο- ή απλά θα μπορούσε να αποτελεί συμπληρωματική επιφυλλίδα στα κοσμικά περιοδικά. Άλλο συγγραφή και άλλο Λογοτεχνία. Τώρα η "επιτυχία" είναι κάτι πολύ εφήμερο όσο και αφηρημένο.Κατά την γνώμη μου, αληθινή επιτυχία είναι αν ένα βιβλίο μπορεί να διαβάζετε 50 ή 100 χρόνια μετά την έκδοση του με την ίδια αγάπη από τον αναγνώστη. Αλλά αυτό δεν θα προλάβω να το μάθω.....

    

     Υπάρχουν γύρω μας βιβλία και συγγραφείς.!Άλλα βιβλία με περιεχόμενο ιστορικό ,άλλα με αισθηματικό ,ρομαντικό θα 'έλεγα και άλλα απλώς διηγούνται τις εμπειρίες της ζωής τους γράφοντας. Στην εποχή μας τι είδους βιβλίο νομίζετε πως θα γίνει"ευπώλητο".

    

    Αν και δεν μ'αρέσει  η λέξη "ευπώλητο", πιστεύω πως αρκεί ένα βιβλίο να αγγίξει την καρδιά και το πνέυμα του αναγνώστη, να του δώσει πνευματική δύναμη και ψυχικό όφελος.... Εξ άλλου δύο από τα αγαπημένα μου πονήματα δεν μπήκαν ποτέ στην λίστα των ευπώλητων και όμως παραμένουν εξ ίσου "αγαπημένα" από τους αναγνώστες μου. Προς μεγάλη μου ικανοποίηση.... Κύριε Καρακάση ,είστε ο θρυλικό πατέρας της Αθηνάς! Του βιβλίου "Αθηνά ,ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη"που έκανε χιλιάδες πωλήσεις.Μετά από ένα χρονικό διάστημα εκδόθηκε ένα άλλο σας Βιβλίο ο Βιολονίστας, χωρίς να ξεχνούμε και τα υπόλοιπα.Τι αποτελούν για εσάς το κάθε ένα βιβλίο και υπάρχει δυνατότητα σύγκρισης μεταξύ τους?

    Ο "Βιολονίστας"  ήταν το τελευταίο μου μυθιστόρημα. Κάθε βιβλίο είναι και διαφορετικό δημιούργημα και εκφράζει από μόνο του έναν διαφορετικό κόσμο. Δεν νομίζω να υπάρχει "σύγκριση" μεταξύ τους γιατί τότε θα άφηνε στον αναγνώστη την "ίδια γεύση" που θα ήταν και αρνητική για τον συγγραφέα. Μετά την "Αθηνά" έγραψα τα "Πορτραίτα σε θρυμματισμένο καθρέφτη" που ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από την "Αθηνά" σε ύφος, θεματολογία, γλώσσα. Οι αναγνώστες μου ξαφνιάστηκαν, αλλά η πορεία του βιβλίου ήταν περισσότερο από ικανοποιητική και...."δίχασε" τους αναγνώστες. Περίμεναν κάτι σχετικό με την Αθηνά αλλά τους προέκυψε κάτι άλλο, τελείως διαφορετικό αλλά και μη συγκρίσιμο. Αρκεί να σας πώ,ότι σε ελληνικό Πανεπιστήμιο του βορρά, έγινε μια διημερίδα στην έδρα της Ψυχολογίας με θέμα "Η Λογοτεχνία στην Ψυχολογία και η Ψυχολογία στην Λογοτεχνία". Το μόνο βιβλίο που μελετήθηκε ήταν τα "Πορτραίτα" μου....

     

    Πως νιώσατε όταν μάθατε πως το δημιούργημά σας η ΑΘΗΝΑ Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα βιβλία.Έγινε Συλλεκτικό!Τι κυριάρχησε μέσα σας?

    

    Η "Αθηνά" 'εκανε μια σαρωτική πορεία δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία της, μέχρι και σήμερα. Είναι το μοναδικό ελληνικό μυθιστόρημα που "άντεξε" τόσα χρόνια και συμπεριελήφθη ανάμεσα στα 15 πλέον επιτυχημένα βιβλία των τελευταίων 50 χρόνων. Ποτέ -πρέπει να ομολογήσω- δεν είχα φανταστεί μια τέτοια επιτυχία και όταν πλέον άρχισα να εισπράττω τις γνώμες του κοινού.... τρόμαξα!

    Είναι αδύνατον να σας περιγράψω εδώ τις απίστευτες, σε ποσότητα, έκταση και μέγεθος, ευνοϊκές κριτικές του κοινού. Αλλά πάνω απ' όλα με έκανε να συνειδητοποιήσω την τεράστια ευθύνη που έχουμε όλοι όσοι λέμε ότι διακονούμε την Λογοτεχνία, γιατί θέλοντας και μη, επηρεάζουμε πολυεπίπεδα τους αναγνώστες. Και κάποια στιγμή, μετά από ένα συγκλονιστικό γεγονός, είπα στον εαυτό μου, πως κι αν ακόμα η "Αθηνά" μου είχε διαβαστεί από έναν και μόνον άνθρωπο και αυτός ο άνθρωπος χρωστούσε την ζωή του στην ανάγνωση του, τότε άξιζε να γραφτεί μόνο και μόνο γι αυτόν τον μοναδικό αναγνώστη......

     

    Μπορείτε να μας πείτε ποιο ήταν το πρώτο πρώτο ερέθισμα να γράψετε αυτό εξαιρετικό βιβλίο?

    Μια....ραδιοφωνική εκπομπή! Τον Οκτώβριο του 1990 έκανα ένα αφιέρωμα στην 28η Οκτωβρίου 1940 στο Δημοτικό Ραδιόφωνο του Ναυπλίου. Είχε τέτοια απήχηση εκείνη η εκπομπή που ο κόσμος ρωτούσε να μάθει "ποιό ήταν αυτό το βιβλίο...." όπου είχα αντλήσει το υλικό της εκπομπής μου. Εκείνο λοιπόν το βιβλίο, ήταν μερικές χειρόγραφες σελίδες που είχα ξενυχτήσει για να γράψω το αφιέρωμα αυτό. Τα υπόλοιπα θα τα μάθετε πρώτα ο θεός εφέτος όταν θα βγει η συνέχεια της "Αθηνάς".....

    

    Στα βιβλία σας τα θέματα και οι χαρακτήρες είναι ήδη ώριμα μέσα στο μυαλό σας από την αρχή ενός βιβλίου η στην πορεία τελειοποιούνται,παρασυρόμενοι από την ροή της υπόθεσης?

    

    Κάθε βιβλίο γεννιέται στο μυαλό, εκεί επεξεργάζεται, στήνεται η "σκαλωσιά" του και μετά αρχίζει το χτίσιμο. Στην πορεία, σαφώς και αλλάζεις τον αρχικό σου σχεδιασμό, αλλά δεν ξεφεύγω από το αρχικό πλάνο του. Στο δικό μου μυαλό η γραφή μου αρχίζει κανονικά από το πρώτο κεφάλαιο, πηγαίνω στο επόμενο κ.ο.κ. Μου είναι αδύνατον να γράψω πρώτα το πρώτο κεφάλαιο, μετά το πέμπτο, μετά το τέλος, να ξαναγυρίσω στην αρχή και να γράψω το τρίτο κ.ο.κ.  Όταν γράφω είμαι τόσο "μέσα" στην υπόθεση του έργου που έχω πλανάρει, που μου είναι αδύνατον να αποσπάσω την σκέψη μου με άλματα από το ένα σημείο στο άλλο.

    

    Υπάρχει για εσάς χρονικό διάστημα που χρειάζεται ένας Συγγραφέας για να τελειοποιήσει το βιβλίο του ΄και 'ύστερα να εκδώσει ένα άλλο.Άκουσα από Συγγραφέα πως ένα βιβλίο χρειάζεται τον "χρόνο "του να μείνει στο ράφι του βιβλιοπωλείου ώστε ο αναγνώστης να το αγαπήσει και να το "χωνέψει". Ισχύει? και από τι εξαρτάται αν ισχύει?

    

    Η "κυοφορία" κάθε βιβλίου, χρειάζεται χρόνο μέχρι να γεννηθεί. Άλλα βεβαίως, μπορεί να γράφονται με μεγαλύτερη ευκολία, άλλα όχι. Τα "Πορτραίτα" μου και το "Ένας Ίκαρος ήταν αρκετός" με βασάνισαν πολύ μέχρι να πώ ότι ήταν έτοιμα. Το ένα δύο χρόνια το άλλο τέσσερα! Από την άλλη, αν μόνο του όποιο βιβλίο "χρειάζεται" χρόνο να μείνει στο ράφι για να το αγαπήσουν οι αναγνώστες, πολύ φοβάμαι ότι όλοι μας θα είχαμε μείνει γεροντοκόροι! Ένα βιβλίο δεν είναι σαν φρούτο που πρέπει να ωριμάσει στο δέντρο για να φαγωθεί..... Ο αναγνώστης επιλέγει τον συγγραφέα γιατί γνωρίζει καλά ότι, ακόμα και αν δεν είναι του απόλυτου γούστου του το νέο πόνημα του συγγραφέα, ξέρει ότι δεν θα πάει χαμένος ο χρόνος του διαβάζοντάς το.

     

    Πιστεύεται κύριε Καρακάση πως οι Συγγραφείς είναι άνθρωποι αποστασιοποιημένοι από την ίδια την ζωή και κλεισμένοι στις σκέψεις τους και ίσως γιαυτό πολλοί να μην κερδίζουν και πολλά χρήματα?Είναι μύθος αυτό η όχι?

    Αν και η ερώτηση σας είναι λίγο μπερδεμένη θα προσπαθήσω ν' απαντήσω. Κατ' αρχάς θέλω να πιστεύω ότι κανένας συγγραφέας δεν είναι "αποστασιοποιημένος" από την ζωή, γιατί τότε δεν έχει ιδέα του τι συμβαίνει γύρω του, ούτε μπορεί να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα γύρω και στον περιβάλλοντα χώρο του. Κοινωνικό και ιδιωτικό. Αλίμονο αν δεν παρακολουθείς την εποχή σου....Μπορεί να αποζητούμε την μοναξιά για να δημιουργήσουμε, μιας και η συγγραφή απαιτεί μια σχεδόν "καλογερική μόνωση", αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν συμβαδίζουμε με το κοινωνικό σύνολο. Και δεν νομίζω πως αυτό έχει σχέση με το αν βγάζει ένας συγγραφέας χρήματα ή όχι. Ο Σπινόζα μια ζωή έκανε ένα ταπεινό επάγγελμα, αλλ΄αυτό δεν τον εμπόδισε να γράψει ένα από τα συγκλονιστικότερα Φιλοσοφικά συγγράμματα. Ο κάθε δημιουργός πολύ λίγο ασχολείται για τα οικονομικά αποτελέσματα του έργου του.

     

    Άνθρωποι γύρω μας κάθονται 'ώρες σε έναν υπολογιστή και γράφουν, γράφουν,γράφουν. Κατόπιν παλεύουν να βρουν εκδότη.Πολλές φορές δίνουν χρήματα για τη έκδοση του βιβλίου ους και άλλες δεν παίρνουν σχεδόν ούτε τον κόπο τους, τις ώρες που έχασαν, την σκέψη που έβαλαν, απλώς ονομάζονται Συγγραφείς.Εσείς πόσο εύκολα εκδόσατε τα βιβλία σας, και πόση υπομονή χρ3ειάζεται ένας χαρισματικός άνθρωπος για να δει το έργο του στο χαρτί?

    

    Σ' αυτή την ερώτηση σας νομίζω ότι απάντησα πιο πάνω. Απλά θα ήθελα να συμπληρώσω,ότι στην εποχή μας υπάρχει πράγματι ένας πακτωλός συγγραφέων, αλλά πολλοί λίγοι έως ελάχιστοι μπορεί να ονομάζονται Λογοτέχνες. Υπάρχει μια τεράστια απόσταση ανάμεσά τους. Η "Αθηνά" μου είχε την ευλογία να εκτιμηθεί δεόντως από τον εκδότη μου και έκανε την πορεία που έκανε. Τώρα αν ένας Λογοτέχνης είναι "χαρισματικός" δεν θα χρειαστεί και πολύ προσπάθεια για να δει το έργο του δημοσιευμένο, αν και συχνά και γι' αυτούς ακόμα χρειάζεται κάποιος χρόνος μέχρι κάποιος εκδότης να διαπιστώσει την αξία του....

    

    Τι είναι αυτό που διεγείρει το μυαλό σας, την παρατηρητικότητα σας και στο τέλος να το εκφράσετε και να γίνει βιβλίο?

    Η ίδια η Ζωή, όπως αυτή περνάει δίπλα μου. Μόνο που εγώ ψάχνω και λίγο βαθύτερα, σ' αυτά που δεν φαίνονται, στους χαρακτήρες και την ψυχολογία που διέπει τους ήρωες μου, για να μπορέσω να τους ερμηνεύσω.

     

    Τι έχετε τώρα κατά νου.Τι μας ετοιμάζετε? Και πόσο σύντομα?

    Όπως σας είπα και πιο πάνω, τελειώνω την συνέχεια της "Αθηνάς" και ταυτόχρονα δουλεύω ένα ιστορικό μυθιστόρημα το οποίο και αυτό με....βασανίζει τέσσερα χρόνια! Ελπίζω να τα καταφέρω.

     

    Τα χρήματα που κυκλοφορούν στις τσέπες των Συγγραφέων από τις εκδόσεις των βιβλίων τους πιστεύετε πως είναι ικανά να βιοποριστούν?Και από τι εξαρτάται αυτό?

    Τα χρήματα που εισπράττει ένας συγγραφέας είναι ελάχιστα ανάλογα με το δημιούργημά του, αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και ένας "επιτυχημένος" συγγραφέας εισπράττει μόλις το 10 άντε το 15% στην τιμή πώλησης του βιβλίου. Ελάχιστοι μπορούν να που ότι ζουν από τα βιβλία τους.

    

    Πως θα χαρακτηρίζατε τον άνθρωπο Κ.Καρακάση?Τι πιστεύετε πως σας προσδιορίζει?

    Η αφοσίωση και ο σεβασμός σ' αυτό που κάνω, η αγάπη μου για τον Άνθρωπο και τις αξίες που κρύβει μέσα του.... Παραμένω ονειροπόλος!

    

    Οι άνθρωποι κάνουν και λένε πράγματα.Σας ενοχλεί κάτι ?

    Πολλά με ενοχλούν.... Η αναίδεια, η χυδαιότητα που χαρακτηρίζει την εποχή μας, η αφιλοπατρία, το μέλλον της Ελλάδος, η επιπολαιότητά μας σαν λαού, η έλλειψη κοινού νου...είναι πολλά αυτά που με πικραίνουν.

    

    Τι πιστεύετε για την κοινωνική δικτύωση το κοινώς λεγόμενο "face"? Πρέπει η δεν πρέπει να υπάρχει στην ζωή ενός Συγγραφέα?

    Οι ρυθμοί της σημερινής ζωής είναι τέτοιοι που δεν προλαβαίνεις να κάνεις και πολλά πράγματα. Η παγκοσμιότητα που σου δίνεται μέσω της τεχνολογίας όσον αφορά τις σχέσεις σου με τον έξω κόσμο είναι επίτευγμα του 21ου αιώνα. Πως μπορώ να το αγνοήσω; Το χρησιμοποιώ αλλά δεν γίνομαι και φανατικός του.....

    

    Τελευταία οι εκδοτικοί οίκοι αλλά και τα βιβλιοπωλεία πωλούν σε ηλεκτρονική μορφή βιβλία.Εγώ προσωπικά το θεωρώ κακό,γιατί άλλο είναι η οσμή του χαρτιού και άλλο το διάβασμα από υπολογιστή. Τι γνώμη έχετε επί του θέματος?

    

    Έχω δηλώσει απερίφραστα την θέση μου. Είμαι κάθετα αντίθετος -για πολλούς λόγους- με αυτό το είδος διάθεσης των βιβλίων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το καταδικάζω όσον αφορά όμως τα δυσπρόσιτα κείμενα που βρίσκονται στις βιβλιοθήκες του κόσμου και που έτσι μπορεί ένας ερευνητής μπορεί να έχει πρόσβαση σ'αυτά.

    

    

    Κύριε Καρακάση δεν φαντάζεστε πόσο ευτυχή με κάνατε με αυτήν την παραχώρηση των σκέψεων σας.Σας ευχαριστώ πολύ και επειδή πιστεύω πως ο καλεσμένος μου έχει τον τελευταίο λόγο πάντα ....κλείστε εσείς αυτήν την συζήτηση.

    

    Μα.... με ένα Ευχαριστώ για τον κόπο που κάνατε να ασχοληθείτε με την μετριότητά μου.

    

    Γιούλη Τσακάλου..........
    Μου αρέσει! · Να μην παρακολουθώ τη δημοσίευση · Αναφορά · 23 ώρες πριν
        Αρέσει στους Ρίκη Ματαλλιωτάκη, Yiannos Lambis, Eva Maraki και σε 45 ακόμη.
            Giouli Tsakalou ‎Kostas Karakasis !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
            23 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 3
            Ευγενία Δανιηλίδου ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΟΥΛΗ.ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!!ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ.ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ κ.ΚΑΡΑΚΑΣΗ ,ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟΣ.ΕΞ ΑΛΛΟΥ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΛΟΤΗΤΑ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΣΑΣ.
            23 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 4
            Dimitris Tsolakis Μοναδικός!Ευχαριστούμε πάρα πολύ Γιούλη μ!
            23 ώρες πριν από κινητό · Μου αρέσει! · 1
            Ρούλα Σαμαϊλίδου-Βάκου Μπράβο του! Αυτό περίμενα ότι θα ήταν ο κ. Καρακάσης. Ένας ειλικρινής, σεμνός και μετρημένος άνθρωπος χωρίς κορώνες καυχησιολογίες. Ένας θαυμάσιος άνθρωπος και συγγραφέας. Συγχαρητήρια και σε σένα, Γιούλη. Ευχαριστούμε πολύ!
            23 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 4
            Giouli Tsakalou ‎!!!!!!!!!!!!!!!!!
            22 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 1
            Infada Spain ααχ,τι καλά!!!Η συνέχεια της Αθηνάς!!!Δεν το ήξερα!
            Γιούλη,πολύ σ' ευχαριστούμε γι' αυτή τη συνέντευξη!!!!
            21 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 4
            Flora Mattes ΥΠΕΡΟΧΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ!!!!!!!!!ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΟΥΛΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕΣ Η ΑΦΟΡΜΗ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΞΙΩΜΕΝΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ!!!!!!!!!!!!!!!!
            20 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 6
            Fotini Firenze Συγχαρητηρια Γιουλη για αυτη την συνεντευξη. Ο Καρακασης απεδειξε για αλλη μια φορα ποσο σεμνος και καθολου ακριβοθωρητος ειναι.Περιμενουμε την συνεχεια της Αθηνας οπωσδηποτε.....
            20 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 5
            Xrysa Balabani Συγχαρητηρια!!!!!
            20 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 2
            Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος ti na pw!!!!!!!!!!!!!!!! 1000 bravo!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! kai liga einai!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
            19 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 3
            Δ. και Κωνσταντίνος Σμιξιώτης Μπράβο στη Γιούλη μας η συνέχεια δείχνει αξία!!
            19 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 3
            Georgia Arvaniti Συγχαρητηρια Γιουλη!Πολυ ομορφη η συνεντευξη!Παντα επιτυχιες!!
            19 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 2
            Katia Stavridi KYRIA TSAKALOY SYGXARHTHRIA POLY KALH H SYNENTEYJH APO MIA MEGALH PROSOPIKOTHTA OPOS TOY K KARAKASH!
            19 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 1
            Zina Marnezi Συγχαρητήρια στον κύριο Καρακάση για την συνέντευξη αλλά και για το έργο του . Τα βιβλία του είναι καταπληκτικά και έχουν κερδίσει τον αναγνώστη διαχρονικά . Μπράβο και σε σένα Γιούλη Τσακάλου για τις καίριες και κατατοπιστικές ερωτήσεις σου !!!!!!!!!!!!
            18 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 6
            Χαρά Σαμπανίδου Μια εξαιρετική συνέντευξη από ένα αξιόλογο άνθρωπο και συγγραφέα, με αναγνωρισμένες αξίες κι ειδικά με τη σεμνότητα που τον διακρίνει! Αυτό τον τιμά! Μπράβο Γιούλη μου για την επιλογή σου και τις εύστοχες ερωτήσεις!!!!
            18 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 3
            Maraki Zouganelaki ‎!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
            18 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 2
            Tasos Stavrakelis Υπέροχος ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ και υπέροχος ΑΝΘΡΩΠΟΣ,σεμνός και χωρίς τουπε που εχουν καπιοι αλλοι!!!!!!!!
            18 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 3
            Chryssa Loulopoulou Μπράβο γι' αυτό που κατάφερες, Γιούλη μου!!Υπέροχος ο κύριος Καρακάσης!!
            17 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 4
            ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ Μπράβο Γιούλη μου !! Εξαιρετικοί και οι δύο...υπέροχα όλα !! Πολύ αξιόλογο το αποτέλεσμα, όπως και η παρουσία του κου Καρακάση !
            15 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 2
            Smaragdi Mitropoulou Καταπληκτικός συγγραφέας και καταπληκτικός άνθρωπος.....
            15 ώρες πριν · Μου αρέσει!
            Georgette IoannitCa Ακόμη μια φορά συγχαρητήρια!!!Εξαιρετικός συγγραφέας.
            15 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 3
            Evdoxia Kolydaki Γιούλη συγχαρητήρια, για τη συνέντευξη με έναν εξαιρετικό συγγραφέα !!!
            14 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 3
            Nikitas Soulos μπραβο Γιουλη !!!
            13 ώρες πριν · Μου αρέσει! · 3
            Ρούλα Σαμαϊλίδου-Βάκου Έχει σημασία, Γιούλη, να σου λέει μπράβο ένας ¨Μάγος" !!!!
            Πριν από 21 λεπτά · Μου αρέσει! · 1
            Giouli Tsakalou Ο μάγος Ρουλίτσα μου είναι μάγος!!!!!! μούχει πεί τα μπραβο του εδώ και αρκετό καιρό και εκτιμώ πολύ τη γνώμη του!!!!!!
     
         
     

Ενα μικρό μάθημα προς Ευρωπαίους....

1
Η γλώσσα μας
Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις. είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (βιβλίο Γκίνες) Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft) Η Ελληνική και η Κινέζικη. είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και.....στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος). Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον. Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει. Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς
2
επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε. Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας. Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της. Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.
Η ΣΟΦΙΑ
Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά
3
μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι' αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες. Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο». Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι. Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι). Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη. Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει.
4
Μας «φθίνει» - ελαττώνει ως ανθρώπους - και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο». Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε. Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά . Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!! Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία. Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο. Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην
5
αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα. Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις. «Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων. Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.
Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ. Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος: «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν
6
κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική». Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα - μητέρα των εννοιών μας - μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει». Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής. Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου. «Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ' εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου. Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να
7
θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες». Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως. Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της. Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».
Από το Ελληνικό Αρχείο

Δεν μου αρέσει η Ελλάδα του ομορφάντρα

Η συνειδητοποίηση ήρθε πριν λίγα χρόνια και με βάρεσε σα χαστούκι: κατάλαβα ότι δε μ’ αρέσει η Ελλάδα. Τόσο απλά. Το χειρότερο, όμως, δεν ήταν αυτό. Το χειρότερο ήταν όταν κατάλαβα ότι δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να αλλάξω κάποια από αυτά που θεωρούσα κακώς κείμενα: κατάλαβα ότι η Ελλάδα αρέσει στους Έλληνες. Άρα, το λάθος είμαι εγώ.

Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν νιώθω καν Ελληνίδα τέτοιας Ελλάδας. Ποια Ελλάδα να υπερασπιστώ και με ποια Ελλάδα να ταυτιστώ; Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να δίνει φακελάκι; Με την Ελλάδα που κυκλοφορεί στο δρόμο λες και είναι μόνη της; Με την Ελλάδα που λατρεύει τα 100 ντεσιμπέλ; Με την Ελλάδα που φυσάει τον καπνό της στα μούτρα του απέναντι; Με την Ελλάδα που παραβιάζει όποιο νόμο γουστάρει; Με την Ελλάδα που δικαιολογεί την παρανομία; Με την Ελλάδα που νιώθει ανώτερη από τους «ξένους»; Με την Ελλάδα που καμαρώνει επειδή κατασκεύασε κάτι ελεεινής ασχήμιας χωριά; Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να απλώνει ξαπλώστρες στις άλλοτε πανέμορφες παραλίες; Με την Ελλάδα που θεωρεί φυσιολογικό να πηγαίνει σε απίθανης αρπαχτής κλαμπ και καφέ και να παρακαλάει κάτι άθλιους φουσκωτούς τύπους της νύχτας να μη φάει πόρτα; Με την Ελλάδα που πιστεύει ότι δεν μπορεί να διοριστεί χωρίς μέσο; Με την Ελλάδα που φιλάει κατουρημένες ποδιές για να κάνει τη δουλειά της; Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να πληρώνει ένα κάρο λεφτά σε μπουζούκια και μπαρ και μετά να οδηγεί μεθυσμένη; Με την Ελλάδα που πιστεύει «Και τι έγινε που έπιασαν τους Καραμπέρηδες; Αυτοί είναι το πρόβλημα;»; Με την Ελλάδα που απαιτεί να «φέρουν πίσω τα κλεμμένα» αλλά εξαιρεί τον εαυτό της από την επιστροφή; Με την Ελλάδα που διεκδικεί το δικαίωμά της να εξακολουθήσει να λειτουργεί κουτοπόνηρα; Με την Ελλάδα που πάσχει από έλλειψη φιλοδοξίας;
Όχι, δεν είμαι αγία. Όλα τα παραπάνω, τα απορρίπτει ο «ενήλικος» εαυτός μου. Ο «ανήλικος», έχει υπάρξει μέρος αυτού που τώρα απορρίπτω. Ίσως γι αυτό ενοχλούμαι τόσο πολύ τώρα. Το θέμα είναι ότι ο «ενήλικος» έχει περάσει στο άλλο άκρο. Θέλει τάξη, ησυχία, τυπικότητα κι αξιοκρατία.
Για μένα, η κρίση υπάρχει εδώ και χρόνια. Και δεν εννοώ την οικονομική, εννοώ την αισθητική, πολιτιστική, αξιακή κρίση. Η οικονομική κρίση δεν με εξέπληξε καθόλου. Αντίθετα, με εξέπληξε το γεγονός ότι τόσοι έξυπνοι άνθρωποι εξεπλάγησαν.
Την πρώτη φορά που είδα τη διαφήμιση με τον «ομορφάντραμου» ένιωσα ένα κρύο χέρι να μου σφίγγει το κεφάλι. Το ίδιο είχα νιώσει κι όταν είδα τις διαφημίσεις με την «αγαπούλα την κουκούλα» και «τη φουκαριάρα τη μάνα μου». Είναι οι διαφημίσεις που συμβολίζουν την Ελλάδα που δε μ’ αρέσει. Την Ελλάδα του γηπέδου, του βρώμικου, της φοροδιαφυγής, του μέσου, της διαφθοράς, του ψυχοπονιάρη, του τεμπέλη, του λαθραίου, του καταφερτζή, του αναίσθητου, του Ελληνάρα. Το χειρότερο είναι ότι όλοι, μικροί – μεγάλοι, απ΄ όλα τα στρώματα της κοινωνίας, γελάνε με τις διαφημίσεις αυτές. Το χαίρονται, ρε παιδάκι μου.
Φρικάρω. Φρικάρω με τις διαφημίσεις και με τη συνεχή αναπαραγωγή τους. Νιώθω ένα τσίμπημα δυστυχίας όποτε ακούω τη λέξη «ομορφάντρα μου». Μου έρχεται στο νου και η εικόνα: ασπρόμαυρη Ελλάδα, κοντοί κι άσχημοι άντρες, τσίκνα, βρωμιά ιδρώτα στο γήπεδο, λίπη και λίγδες. Όταν ακούω τη φράση «τι βάζω μέσα; Τη μάνα μου και τον πατέρα μου βάζω μέσα!» μου έρχεται στο νου ένα φέρετρο σκεπασμένο με την ελληνική σημαία.
«Γιατί όμως πιστεύεις ότι έχουν τόση απήχηση αυτές οι διαφημίσεις;» με ρώτησε η φίλη μου. Μα, επειδή, ο Έλληνας σε αυτήν ακριβώς την Ελλάδα νιώθει άνετα. Στην Ελλάδα της αγαπούλας, του ομορφάντρα μου και της φουκαριάρας της μάνας του. Στην Ελλάδα της δραχμής...



Δυστυχώς δεν το έγραψα εγώ ….

Υ.Γ. Πριν μερικά χρόνια, στο βιβλίο μου "Ένας Ίκαρος ήταν αρκετός" τα είχα "προφητεύσει"...  Η φίλη που μου το έστειλε τα συνόψισε σε λίγες γραμμές. Υποκλίνομαι στην γραφή της.

Ένας απολογισμός....

Ο χρόνος που μόλις έφυγε, θα μείνει στην ιστορία σαν μία από τις πλέον δραματικές περιόδους της χώρας, όχι από την Μεταπολίτευση του 1974 αλλά από το τέλος του Β! ΠΠ και του Εμφυλίου.

Ένας απολογισμός όμως αυτής της χρονιάς χρειάζεται μια πολύ ψύχραιμη αντιμετώπιση των γεγονότων που συντάραξαν την Ελλάδα και εν πολλοίς εξ αιτίας μας, την παγκόσμια κοινότητα. Και στην πραγματικότητα, αυτή η χρονιά δεν είναι μονή....αλλά διπλή.! 

Γιατί η διακυβέρνηση της χώρας τα δύο τελευταία χρόνια υπό τον κ.Γ.Παπανδρέου ήταν ένας συμπαγής βηματισμός της χώρας προς την καταστροφή την οποία βιώνουμε. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τους λανθασμένους και εγκληματικής αφέλειας χειρισμούς του Πρωθυπουργού και των περί αυτόν συνεργατών του. Όλοι γνώριζαν την πραγματικότητα, όλοι γνώριζαν την δυσχερή θέση που βρισκόταν η Ελλάδα, αλλά στο όνομα της άμετρης φιλοδοξίας όχι μόνο δεν είπαν την Αλήθεια στον Ελληνικό λαό, αλλά με πρωτοφανή επιπολαιότητα χειρίστηκαν τα κρίσιμα θέματα με ασυγχώρητη και επιβλαβή συμπεριφορά. Σε όλα τα επίπεδα. 

Είναι πασιφανές σήμερα ότι μας ενέπλεξαν στο ΔΝΤ όταν μπορούσαν κάλλιστα να το αποφύγουν, προκειμένου να μην εμπλακεί η χώρα σε μια "κατοχή"με άγνωστες συνέπειες για το μέλλον. Χειρισμοί που αγγίζουν τα όρια "Εθνικής Προδοσίας" από μέρους των κυβερνώντων και που δικαολογημένα ξεσήκωσαν την λαϊκή οργή, έδειξαν πόσο σαθρό ήταν το πολιτικό επίπεδο στην Ελλάδα. Αλλά και το κοινωνικό μας επίπεδο δεν υπήρξε άμοιρο ευθυνών. Ποτέ άλλοτε η χώρα δεν έζησε πλέον κίβδηλη και γεμάτη αντικατοπτρισμούς περίοδο. Αφημένοι σε μια ευδαιμονία χωρίς πραγματικό οικονομικό θεμέλιο, παραδομένοι σε έναν πρωτοφανή νεοπλουτισμό βλακείας, αγκιστρωμένοι στα καλά λαδωμένα γρανάζια του κοτσαμπαδισμού ενός αήθους Κράτους-πολίτη, δεν θελήσαμε να δούμε ή να σκύψουμε πάνω από την πολιτική μετεορολογία και να δούμε την καταιγίδα που ερχόταν. Και συνεχίσαμε να στηρίζουμε πολιτικά σχήματα και ιδεολογίες που είχαν ξεπεραστεί προ πολλού, αλλά δεν θέλαμε, ούτε μας συνέφερε ατομικά και συλλογικά να δούμε τις αληθινές διαστάσεις του προβλήματος μας. Με έναν ασυγχώρητο εξ ίσου παιδισμό από μέρους των πολιτών, επενδύσαμε σε φρούδες μεγαλοστομίες των πολιτικών αρχόντων -μεν και δε- λες και διανύαμε την περίοδο του 1950-60, λες και δεν συνέβαινε τίποτε απολύτως γύρω μας και στον κόσμο ολόκληρο.

Με τον συνήθη ουφαδελφισμό που μας χαρακτηρίζει σαν λαό, πίστευαμε ότι θα έρθει όπως πάντα ο από μηχανής θεός να τακτοποιήσει τα πάντα μέσα σε μια νύχτα, για να συνεχίσουμε το ανέμελο ταξίδι προς την ατομική και συλλογική μας Ουτοπία. Κανένας δεν δικαιούται να θέσει εαυτόν εκτός ευθυνών. Ένα Κράτος και μια Κοινωνία δεν είναι έννοιες αφηρημένες στον χώρο του παραμυθιού, αλλά έννοιες που αντιπροσωπεύουν την μόρφωση ενός συνόλου πολιτών με Γνώση και Υπευθυνότητα, πράγματα άγνωστα στην δική μας περίπτωση. Το συμφεροντολογικό δούναι-λαβείν με τους πολιτικούς, ήταν το μότο και η μοναδική μας πολιτική παιδεία.

Στην κρίση αυτή φτάσαμε μονάχοι και ηθελημένα....

Κανένας δεν μας έφταιξε, παρά μονάχοι μας οδηγηθήκαμε στο αδιέξοδο. Και ακόμα δεν έχουμε διαπιστώσει το τίμημα και το κόστος αυτής της παιδιάστικης και αφελούς συμπεριφοράς μας. Είμαστε από τους πλέον ιστορικούς λαούς του κόσμου αλλά παραμένουμε οι πλέον ανιστόριτοι πολίτες, γιατί τίποτα απολύτως δεν διδαχθήκαμε από το παρελθόν μας. Σαν άτομα, όταν διαπράξουμε ένα σφάλμα προσπαθούμε να μην το επαναλάβουμε, αλλά σαν κοινωνία, κάνουμε ακριβώς το αντίθετο!Και θαρρώ πως ήρθε ο καιρός να δούμε κατάματα την αλήθεια μας. Ή τώρα ή ποτέ.

Η Ελλάδα, οδεύει αναπόδραστα προς μια πρωτοφανή καταστροφή, εθνική, κοινωνική,  βεβαίως και οικονομική με ολέθριες συνέπειες για το Γένος. Οι Καιροί δεν περιμένουν....

Ας ελπίσουμε ότι με σύνεση και σύμπνοια θα οδεύσουμε αυτό τον νέο χρόνο, χωρίς αγκυλώσεις στο παρελθόν, αλλά με αισιοδοξία και πίστη στον εαυτό μας για το μέλλον των γεννεών που έρχονται...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.