Κακοήθειες του Ιντερνετ.

Θεωρητικά το Διαδίκτυο έγινε για την επικοινωνία εκατομμυρίων ανθρώπων, για ενημέρωση και επιμόρφωση όσων ενδιαφέρονται πραγματικά για την Γνώση.
Ήταν μοιραίο λοιπόν σε ένα τόσο ελέυθερο πεδίο να υπάρξουν πολλοί με διαφορετικά κίνητρα και επιδιώξεις. Διεστραμένες διάνοιες, επιρρεπείς σε κάθε είδους ανωμαλίες ή και τραυματικές επιπτώσεις σε αθώους ανθρώπους μηδέ εξαιρουμένων μικρών παιδιών.
Το ποιό συχνό φανόμενο όμως είναι οι υποτιθέμενες "φάρσες" που αναρτώνται χωρίς καμία αιδώ και χωρίς κανένα λόγο, αλλά και που είναι στο σύνολο τους καλυμένες πίσω από την ανωνυμία που τους παρέχει το Διαδίκτυο, για να έχουν την δυνατότητα ακριβώς να διασύρουν, να πληγώνουν και πολύ συχνά να καταστρέφουν υπολήψεις και ζωές.
Μόλις πριν δύο ημέρες κάποιος "έξυπνος" φαρσέρ, πληροφόρησε στο ΦΜ ότι η πολύ γνωστή και αγαπητή στο Πανελλήνιο Ζωζώ Σαπουντζάκη είχε πεθάνει αιφνίδια και ολομόναχη στο σπίτι της. Έδινε μάλιστα και λεπτομέρειες, τέτοιες ώστε να γίνει πιστευτό το συμβάν!
Διερωτήθηκα τι ακριβώς ήθελε να πετύχει αυτός ο κύριος/κυρία με το να κατασκευάσει μια τέτοια μακάβρια είδηση; Να διασκεδάσει μπροστά στην οθόνη του, διαβάζοντας τις αντιδράσεις και τα σχόλια των αναγνωστών; Είναι τόσο διεστραμένη η φύση και το μυαλό του άγνωστου φαρσέρ ώστε να βρίσκει τέτοιου είδους ικανοποίηση με αναρτήσεις αυτού του είδους;
Και μήπως η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων δεν θα έπρεπε να επεμβαίνει άμεσα και ν' αποκαλύπτεται η ταυτότητα όλων αυτών των άθλιων ατόμων; Σε μια εποχή μάλιστα που είναι τόσο εύκολο να σπιλώσεις το όνομα ενός ανθρώπου, δεν θα έπρεπε οι συνέπειες για τον ένοχο να είναι αυστηρότατες όσο και άμεσες;
Δεν γνωρίζω τι έπραξε η δημοφιλής καλλιτέχνης και αν προέβη σε οποιαδήποτε ενέργεια, εμείς όμως -και περισσότεροι- καταδικάσαμε άμεσα αυτή την κακοήθεια που έγινε σε βάρος της, και είχαμε την ευκαιρία να της στείλουμε της ευχές μας για μακροημέρευση....

Αποφράδα ημέρα.

Η Ιστορία, κατέγραψε μετά τον Β! Παγκόσμιο Πόλεμο, μερικά ονόματα που έμειναν καταγεγραμμένα σαν μειοδότες-προδότες των χωρών τους, γιατί συνεργάστηκαν με τους κατακτητές Φασίστες ή Ναζιστές.

Η Νορβηγία είχε τον Κουϊσλινγκ, του οποίου το όνομα χαρακτηρίζει έκτοτε τον κάθε εθνικό μειοδότη κάθε χώρας.

Η Γαλλία είχε την ντροπή να συμπεριλάβει ένα από τα πλεόν ένδοξα ονόματα της στρατιωτικής της υπεροχής σε αυτούς τους μειοδότες, τον Στρατάρχη Πεταίν, ήρωα και νικητή του Α! Παγκοσμίου Πολέμου.

Στην Ελλάδα, ο Στρατηγός Τσολάκογλου ήταν ο μειοδότης που υπέγραψε την ανακωχή του Ελληνικού Στρατού με τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής.

Στην μακραίωνα ιστορία μας, έχουμε την υπερηφάνεια -σχεδόν μοναδική στον κόσμο- να μαθαίνουμε για τις αμέτρητες περιφανείς νίκες των Ελλήνων εναντίον αλλοεθνών, που ανά τους αιώνες προσπάθησαν να συλλήσουν την Ελληνική Ελευθερία, αλλά και νίκες που μέσα από την προοπτική του Χρόνου, έδειξαν πως άξιζαν την τιμή να είναι σωτήριες για τον Δυτικό -κυρίως- κόσμο. Υπήρξαν βέβαια και ήττες, αλλά ήταν τόσο ηρωϊκές, που κάθε άλλο παρά αμαυρώθηκαν από την αισχύνη μιας εθνικής ταπείνωσης.

Ανάμεσα σε όλους αυτούς τους αιώνες των αδιάκοπων αγώνων των Ελλήνων, μία μοναδική ημέρα κατεγράφη σαν "αποφράς ημέρα". Ήταν η Τρίτη 29 Μαϊου 1453 όταν η Κωνσταντινούπολη, η Βασιλίδα Πόλις του Μεσαιωνικού Ελληνισμού έπεφτε στα χέρια των Τούρκων, και μία νέα σελίδα της Ιστορίας άνοιγε για την χώρα μας, μια σελίδα σιωπηρών αδιάκοπων αγώνων, αίματος, ταπείνωσης και θρήνου.

Μέχρι την Εθνεγερσία του 1821....

Στον 20ο αιώνα η Ελλάς έδωσε μια σωρεία από νικηφόρους αγώνες, που επέσυρε τον θαυμασμό της Οικουμένης, τόσο στους Βαλκανικούς  όσο και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στην περίφημη ρήση του Ουϊνστον Τσώρτσηλ για τους Έλληνες μαχητές, ούτε και στην διαταγή που έδωσε προσωπικά ο Χίτλερ στον Στρατάρχη Φον Λίστ, άγημα Γερμανών στρατιωτών να "παρουσιάσουν όπλα" τιμής ένεκεν στους τελευταίους υπερασπιστές των οχηρών του Ρούπελ! Στα κατοπινά χρόνια λαοί και έθνη, στεκόντουσαν με θαυμασμό σ'αυτές τις σελίδες που είχαμε καταγράψει και κληρονομήσει για άλλη μία φορά στην ανθρωπότητα.... "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...."

14 Ιανουαρίου 2012.

Η σημερινή ημέρα θα είναι -ίσως- η 2η καταγεγραμμένη ΑΠΟΦΡΑΣ ΗΜΕΡΑ του Ελληνισμού.

Σήμερα, εν μέσω μιας "ελεύθερης και δημοκρατικής Ευρώπης" ένα ελληνικό κοινοβούλιο, ελεύθερα και δημοκρατικά εκλεγμένο, θα υπογράψει την εθελούσια υποταγή της χώρας, θα υπογράψει την εθελούσια υποταγή μιας υπερήφανης -μέχρι χθές- χώρας, στην κατάλυση κάθε Ελευθερίας και Δημοκρατίας της Ελλάδος. 

Πρωτοφανές ιστορικό γεγονός, ιδίως για μια χώρα που άλλοτε και κάτω από πολύ χειρότερες συνθήκες έδωσε παράδειγμα αυτοθυσίας και ηθικού χρέους. Άναυδοι, αποσβολωμένοι, άφωνοι από το σοκ μιας τέτοιας ταπείνωσης, δεχόμαστε πέρα από τους ειρωνικούς μύδρους όλων αυτών που κάποτε ευεργετήσαμε, την πικρή γεύση μιας εθελούσιας συντριπτικής ήττας που δεν έχει προηγούμενο στην μακραίωνα ιστορία μας.

Ζούμε πλέον την εποχή μιας επαίσχυντης συντριβής και ξενικής κατοχής, χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα σε κανένα πολεμικό μέτωπο, χωρίς να υπάρξουν πολεμικά ανακοινωθέντα, παρά λίστες σκανδάλων, μειοδοσιών, καταχρήσεων και ηθικών εγκλημάτων, μιας δράκας ανάξιων πολιτικών.

Άραγε, υπάρχουν στην Δημοκρατική Ευρώπη φωνές να υψώσουν το ανάστημα και την αγανάκτησή τους μπροστά σ'αυτή την "Δημοκρατική Δικτατορία"; Άραγε θα υπάρξουν δημοκρατικές συνειδήσεις, να λοιδωρήσουν αυτή την επαίσχυντη ταπείνωση ενός έθνους στον βωμό του "χρηματοπιστωτικού συστήματος";

Πολύ αμφιβάλλω.

Θα σηκώσουμε για άλλη μία φορά τον σταυρό μας ολομόναχοι.

Μάλλον δεν θα ζήσω για να δω την ημέρα εκείνη, όπου αυτό το έθνος θα σταθεί ξανά στα πόδια του και θα υψώσει σε κάποια πλατεία, σε κάποια γωνιά ενός -έστω- παράμερου δρόμου, μια μαύρη στήλη με χαραγμένα επάνω της τα ονόματα των σημερινών ελλήνων Κουϊσλινγκ.

Γιατί η σημερινή ημέρα, είναι για την Ελλάδα και ότι αυτό σημαίνει για την Οικουμένη,

ΑΠΟΦΡΑΣ ΗΜΕΡΑ.

Μια Απογραφή

Μια Απογραφή

Τελευταία ημέρα του 2012.
Ένας χρόνος που συντάραξε το κόσμο μας, ένας χρόνος που σίγουρα έκανε την υφήλιο να ταρακουνηθεί για τα καλά. Στην ζυγαριά Καλού-Κακού, το δεύτερο βάρυνε αδυσώπητα. Ο Κόσμος μας δεν έγινε ούτε κατ' ελάχιστο καλύτερος, δεν έδειξε καν ότι προσπάθησε να τον κάνει καλύτερο. Πείνα, δυστυχία, εξαθλίωση, αδίστακτοι όσο και αδυσώπητοι (ηλίθιοι) πόλεμοι, πρωτοφανής εγκληματικότητα, ηθική, ψυχική και πνευματική κατάπτωση, πολιτικός αμοραλισμός σε όλη του την αθλιότητα, σε όλα τα επίπεδα η Ανθρωπότητα παίρνει ένα βροντερό μηδενικό.
   
Και μέσα σ'αυτό το πνιγηρό σκοτάδι, που και που υπάρχουν κάποια μικρά λυχνάρια που μένουν ακόμα αναμένα για να μας θυμήζουν ότι δεν χάθηκαν όλα. Κάπου στον άμοιρο κόσμο μας ανθίζουν μικρά αγριολούλουδα, για να μα θυμήζουν ότι ο Θεός δεν μας ξέχασε. Κάπου στον ζόφο και την απελπισία υπάρχει ένα χαμόγελο, ένα χάδι, μια τρυφερή ματιά για να μας δίνει ελπίδα Ζωής.

Παντού, σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης, κάτι ανασαλεύει, κάτι αρχίζει να υψώνει όχι μονάχα την φωνή μα και το ανάστημα του. Εκατομμύρια άνθρωποι λένε το ίδο πράγμα. "Φτάνει πια"! Και όλοι εννούν το ίδιο πράγμα. Την εσώτερη αναθεώρηση των αξιών μας. Τι θέλουμε και τι ζητάμε από εμάς τους ίδιους. Έναν Ηθικό κανόνα Ζωής διαφορετικό απ' αυτό το μοντέλο που μέχρι σήμερα είχαμε κάνει βίωμα και ορίζοντα μας. Επιστροφή στις Αρχές και τις Αξίες που μπορούν να κάνουν τον Κόσμο μας καλύτερο και ποιο ελπιδοφόρο. Χωρίς εμπράγματη Δικαιοσύνη και ίση προς όλους, δεν μπορεί να υπάρξει η Ανθρωπότητα. Χωρίς αλληλέγκια στήριξη του Συνανθρώπου, του πεινασμένου, του ορφανού του βασανισμένου από την ανέχεια ή την αδιαφορία, του απελπισμένου, του λησμονημένου, οδηγούμαστε προς ένα κοινωνικό χάος που ο Μεσαίωνας θα μοιάζει Παράδεισος....
"Φτάνει πιά". Καιρός να κάνουμε μια απογραφή των πεπραγμένων μας σαν άτομα κι ας βρούμε την δύναμη όχι στο "Εγώ" αλλά στο "Εμείς". Να καταλάβουμε ότι όταν ένα παιδί πεινάει στην άλλη άκρη της γης, είναι το δικό μας παιδί που πεινάει. Όταν ένα άνθρωπος βασανίζεται σε μια άγνωστη φυλακή είναι ο δικός μας άνθρωπος που υποφέρει. 'Οταν ένας γέροντας ή νέος βουλιάζει στην απελπισία της μοναξιάς και της εγκατάλειψης είναι ο πατέρας, το παιδί ή ο αδελφός μας που ξεχάσαμε.... Όταν μετέχουμε με την αδιαφορία ή την ένοχη σιωπή μας στην κάθε μορφής αδικία που συμβαίνει γύρω μας, είμαστε το ίδιο ένοχοι με τους εγκληματίες που ταλανίζουν εξ αιτίας μας τον Κόσμο.
Ας κοιτάξουμε για λίγο πίσω μας.
Ας κοιτάξουμε το Αύριο που έρχεται με αισιοδοξία, πίστη και ελπίδα.
Ας ευχηθούμε όλοι να βρούμε τον καλύτερο εαυτό μας και να τον δώσουμε ή να τον μοιραστούμε με τον υπόλοιπο κόσμο.
Είθε η Ανθρωπότητα Να βρει το μονοπάτι του φωτισμού και της ευδαιμονίας της.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Μια Απογραφή

Τελευταία ημέρα του 2012.
Ένας χρόνος που συντάραξε το κόσμο μας, ένας χρόνος που σίγουρα έκανε την υφήλιο να ταρακουνηθεί για τα καλά. Στην ζυγαριά Καλού-Κακού, το δεύτερο βάρυνε αδυσώπητα. Ο Κόσμος μας δεν έγινε ούτε κατ' ελάχιστο καλύτερος, δεν έδειξε καν ότι προσπάθησε να τον κάνει καλύτερο. Πείνα, δυστυχία, εξαθλίωση, αδίστακτοι όσο και αδυσώπητοι (ηλίθιοι) πόλεμοι, πρωτοφανής εγκληματικότητα, ηθική, ψυχική και πνευματική κατάπτωση, πολιτικός αμοραλισμός σε όλη του την αθλιότητα, σε όλα τα επίπεδα η Ανθρωπότητα παίρνει ένα βροντερό μηδενικό.
   
Και μέσα σ'αυτό το πνιγηρό σκοτάδι, που και που υπάρχουν κάποια μικρά λυχνάρια που μένουν ακόμα αναμένα για να μας θυμήζουν ότι δεν χάθηκαν όλα. Κάπου στον άμοιρο κόσμο μας ανθίζουν μικρά αγριολούλουδα, για να μα θυμήζουν ότι ο Θεός δεν μας ξέχασε. Κάπου στον ζόφο και την απελπισία υπάρχει ένα χαμόγελο, ένα χάδι, μια τρυφερή ματιά για να μας δίνει ελπίδα Ζωής.

Παντού, σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης, κάτι ανασαλεύει, κάτι αρχίζει να υψώνει όχι μονάχα την φωνή μα και το ανάστημα του. Εκατομμύρια άνθρωποι λένε το ίδο πράγμα. "Φτάνει πια"! Και όλοι εννούν το ίδιο πράγμα. Την εσώτερη αναθεώρηση των αξιών μας. Τι θέλουμε και τι ζητάμε από εμάς τους ίδιους. Έναν Ηθικό κανόνα Ζωής διαφορετικό απ' αυτό το μοντέλο που μέχρι σήμερα είχαμε κάνει βίωμα και ορίζοντα μας. Επιστροφή στις Αρχές και τις Αξίες που μπορούν να κάνουν τον Κόσμο μας καλύτερο και ποιο ελπιδοφόρο. Χωρίς εμπράγματη Δικαιοσύνη και ίση προς όλους, δεν μπορεί να υπάρξει η Ανθρωπότητα. Χωρίς αλληλέγκια στήριξη του Συνανθρώπου, του πεινασμένου, του ορφανού του βασανισμένου από την ανέχεια ή την αδιαφορία, του απελπισμένου, του λησμονημένου, οδηγούμαστε προς ένα κοινωνικό χάος που ο Μεσαίωνας θα μοιάζει Παράδεισος....
"Φτάνει πιά". Καιρός να κάνουμε μια απογραφή των πεπραγμένων μας σαν άτομα κι ας βρούμε την δύναμη όχι στο "Εγώ" αλλά στο "Εμείς". Να καταλάβουμε ότι όταν ένα παιδί πεινάει στην άλλη άκρη της γης, είναι το δικό μας παιδί που πεινάει. Όταν ένα άνθρωπος βασανίζεται σε μια άγνωστη φυλακή είναι ο δικός μας άνθρωπος που υποφέρει. 'Οταν ένας γέροντας ή νέος βουλιάζει στην απελπισία της μοναξιάς και της εγκατάλειψης είναι ο πατέρας, το παιδί ή ο αδελφός μας που ξεχάσαμε.... Όταν μετέχουμε με την αδιαφορία ή την ένοχη σιωπή μας στην κάθε μορφής αδικία που συμβαίνει γύρω μας, είμαστε το ίδιο ένοχοι με τους εγκληματίες που ταλανίζουν εξ αιτίας μας τον Κόσμο.
Ας κοιτάξουμε για λίγο πίσω μας.
Ας κοιτάξουμε το Αύριο που έρχεται με αισιοδοξία, πίστη και ελπίδα.
Ας ευχηθούμε όλοι να βρούμε τον καλύτερο εαυτό μας και να τον δώσουμε ή να τον μοιραστούμε με τον υπόλοιπο κόσμο.
Είθε η Ανθρωπότητα Να βρει το μονοπάτι του φωτισμού και της ευδαιμονίας της.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Κάποιες σκέψεις....

Δεν μου είναι καθόλου συμπαθής. Κάπου μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια σπίθα εμπάθειας και υστεροβουλίας. Λέω: Είναι ή δείχνει να είναι μια ανέραστη γυναίκα, στρυφνή και αδυσώπητη. Ανέραστος άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ούτε φυσιολογικός ούτε "καλοκάγαθος".
Προχθές όμως βρέθηκα καλεσμένος ενός φίλου για φαγητό. Είχε φτιάξει ένα απλό λαδερό φαγάκι, ένα λουκάνικο χωριάτικο, λίγη φέτα, και ένα μπουκάλι ρετσίνα! (Απόρησα που την είχε θυμηθεί...!)

Πάνω στην κουβέντα για τα τρέχοντα μου είπε τα εξής, τα οποία και σας μεταφέρω όπως σχεδόν ελέχθησαν. Είμαι πανευτυχής στην φτώχια μου! Δεν έχω σπίτι δικό μου, δεν έχω αυτοκίνητο, δεν έχω οικόπεδο πουθενά, ούτε μια ρίζα ελιάς. Η σύνταξη μου είναι άστα να πάνε στο διάολο και δυσκολεύομαι να τα βγάλω πέρα, αλλά επιβιώνω σιωπηρά χωρίς να διαμαρτύρομαι. Κάτι οικονομίες που είχα τις έχασα όταν τις επένδυσα στο Χρηματηστήριο τότε που ο "Κινέζος" και οι περί αυτόν μας έπεισαν ότι θα τις αυγατίζαμε και θα βοηθούσαμε και την χώρα.... Και τον πίστεψα, για αυτό και τα έχασα όλα! Ένας φίλος στον οποίο κατέφυγα για βοήθεια, με δάνεισε χωρίς δεύτερη συζήτηση ένα σημαντικό ποσό για να τα φέρω βόλτα και βέβαια έκανα κολοτούμπες από την χαρά μου. Έκλεισα αρκετές "τρύπες", ισορρόπησα την κατάστασή μου και ήμουν μια χαρά. Μέχρι και διακοπές πήγα εκείνο το καλοκαίρι! Μια μέρα, ήρθε ο φίλος μου και με παρακάλεσε αν μπορούσα να του καταβάλω ένα μέρος από τα δανεικά που μου είχε δώσει. Κόμπιασα, δυσκολεύτηκα, αλλά έδωσα ένα μικρό μέρος. Συμφωνήσαμε ότι κάθε μήνα θα έπρεπε να του δίνω και ένα ποσό γιατί είχε και αυτός τις ανάγκες για την μικρή βιοτεχνία που συντηρούσε. Μέσα μου δυσαρεστήθηκα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Στην ανάγκη μου είχε προστρέξει με προθυμία και τώρα είχε έρθει η στιγμή να αποπληρώσω τα χρεωστούμενα. Και αντί να πώ και ευχαριστώ άρχισα να τον βρίζω μέσα μου γιατί με "πίεζε" να φανώ συνεπής στις υποχρεώσεις μου....

Έφτασα στο σημείο να του κάνω μούτρα, μέχρι που τον μίσησα και από πάνω! Και δεν ντρεπόμουν! Μέχρι που ένας άλλος φίλος -ψάχνοντας να βρω σύμμαχο στη στάση μου- με προσγείωσε..... "Αντί να λες ευχαριστώ στον άνθρωπο που στάθηκε δίπλα σου όταν είχες ανάγκη, αντί να δείχνεις ένα ελάχιστο ίχνος ευγνωμοσύνης για τον άνθρωπο που σε βοήθησε, έρχεσαι σήμερα και τον βρίζεις, τον λοιδωρείς και τον μισείς από πάνω.... Ντροπή σου".... Αυτό μου είπε και με συνέφερε. Κάπου στην διαδρομή είχα χάσει ένα μέρος του εαυτού μου από ιδιοτέλεια και εγωϊσμό, θεωρώντας που εγώ ήμουν εν δικαίω και ο άλλος ήταν άδικος απέναντί μου....  Αυτή είναι η μικρή τούτη ιστορία. Σας την μετέφερα, γιατί επαναλαμβάνω ότι η Κυρία για την οποία ανεφέρθηκα στην αρχή, εξακολουθεί να μου είναι αντιπαθής, σχεδόν μισητή. Μετά όμως απ' αυτά που μου συνέβησαν με τον φίλο μου, αρχίζω να σκέφτομαι και εγώ με την σειρά μου, μήπως είμαι κάπου λάθος, μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσω την οπτική γωνία των σκέψεων και των αισθημάτων μου.... Και όσο κι αν προσπαθώ να μην πω λέξη, εν τούτοις χάρη στην παράδοση που κουβαλάω από αρχαιοτάτων χρόνων, της λέω.... Καλώς να έρθετε στην Ελλάδα Κυρία Μέρκελ.

Και τώρα τι....;

Χρειάστηκε να περάσουν δύο και πλέον χρόνια μιας απίστευτα σαθρής διακυβέρνησης της χώρας, με την υπογραφή δύο επαίσχυντων Μνημονίων που συνιστούν από μόνα τους Εθνική Προδοσία, υπό την έννοια της παραχώρησης της Εθνικής μας κυριαρχίας στους ξένους, με εξ ισου απίστευτες παλινωδίες και πολιτικές ίντρικες ανίκανων πολιτκών ανδρών που το μόνο που δεν ενδιαφέρθηκαν να πράξουν ήταν το στοιχιώδες καθήκον προς την Πατρίδα, για να φτάσουμε σε εκλογές....

Σε εκλογές όπου το 36% του εκλογικού σώματος αρνήθηκε να επιτελέσει το καθήκον του και τελικά μόλις το 45% περίπου των πολιτών πήγε στις κάλπες! Οι Έλληνες για άλλη μία φορά, δείξαμε ότι "τα κοινά" πολύ λίγο μας ενδιαφέρουν, κι ας βρίσκετε η χώρα στο χείλος του ερέβους.... 

Πως να χαρακτηρίσει κανείς μια τέτοια παθογένεια; Πως να εκτιμήσει κανείς το πολιτικό προσωπείο του μέσου Έλληνα με τέτοια απολιτκή συμπεριφορά; Πως θα σταθούμε ενώπιος ενωπίω για ν' απολογηθούμε στον εαυτό μας για αυτή την κατάντια....; 

Τι ν' απαντήσω στο ειρωνικό προσωπείο της κ.Λαγκάρντ μόλις πριν λίγες ημέρες με εκείνο το... "The Greeks..." και τα απαξιωτικά χαμόγελα των παρευρισκομένων...; 

Η Ευθυξία μας ερυθριάζει όταν βλέπουμε τέτοιες εκφράσεις ή όταν μας λοιδωρούν με χυδαία δάχτυλα υψωμένα, ή ακόμα χειρότερα όταν μας διασύρουν σε παγκόσμια κλίμακα σαν έναν λαό που δεν είναι παρά ένα κίβδηλο άθροισμα απατεώνων, τυχοδιοκτών, τεμπέληδων και....και.... Ατελειώτος ο κατάλογος των ύβρεων.

Και οι πολιτκοί μας το ίδιο ανερυθρίαστα έβαλαν την υπογραφή τους σε δύο Μνημόνια χωρίς ντροπή, χωρίς την παραμικρή εθνική ευαισθησία, όπως το ίδιο ανερυθρίαστα αποστάγγισαν από τον λαό κάθε οικονομική του αντοχή, όταν βρήκαν μονάχα έναν κλέφτη του δημόσιου χρήματος να στείλουν στην φυλακή όταν θάπρεπε οι περισσότεροι εξ αυτών να είναι ήδη στις φυλακές....

Βεβαίως αυτός ο ξεπεσμός δεν είναι αποκλειστικά προϊόν της τελευταίας διετίας, αλλά πάει πολύ πιο πίσω, από την δεκαετία του 80, όπου η αλόγιστη επιθυμία του λαού για "Αλλαγή", έφερε στην εξουσία μια παράταξη που έβαλε τα θεμέλια του ηθικού,κοινωνικού και πολιτικού αμοραλισμού, και του οποίου πληρώνουμε σήμερα τα σπασμένα.... Ο Ουϊνστον Τσώρτσηλ, πολλές δεκαετίες πριν το είχε διατυπώσει: "Οι λαοί επιλέγουν τους ηγέτες που τους αξίζουν"....

Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Όλοι μας. Γιατί τα ανεχθήκαμε, γιατί μας βόλευε, γιατί αδιαφορίσαμε στην σκάρτη ευμάρεια των πλαστικών καρτών, που έστειλε την αρχοντοβλαχιά μας σε διακοπές στις Μπαχάμες ή στις Εβρίδες.... Γιατί επιτρέψαμε την δημιουργία αυτού του χαωτικού κράτους της αρπαγής και της λεηλασίας, χωρίς να σκεφτούμε ούτε για μια στιγμή ότι αργά ή γρήγορα θα ερχόταν η στιγμή της πληρωμής.... Και δεν ήταν μόνο αυτά.....

Τούτη η χώρα, κυβερνήθηκε όχι μόνο από αμοραλιστές και πηγμαίους πολιτικούς, αλλά κατάφεραν να μας εμβολιάσουν με τον ιό της απάθειας και της κοινωνικής αναισθησίας, και μας περιχαράκωσαν στο ΕΓΩ και όχι το ΕΜΕΙΣ... Ο ατομικοκεντρικός μας εαυτός βρήκε το ποιο πρόσφορο έδαφος σ' αυτόν τον καταιγισμό των ψευδών εντυπώσεων μιας Αλλαγής που μας οδήγησε προς τον κατήφορο της σημερινής καταστροφής.....

Οι ευφυείς εκείνοι πολιτικοί, ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν.... Έσπρωξαν πάνω απ' όλα την Παιδεία σε ατραπούς παρακμής και αμάθειας, γιατί δεν τους συνέφερε να έχουν ένα μορφωμένο λαό, μια νεότητα με την δύναμη της Γνώσης και της Πνευματικής καλλιέργειας. Συντεχνίες και Συνδικάτα, αόρατοι μέντορες που έκαναν ότι μπορούσαν για να κρατήσουν τον λαό μέσα στο σκοτάδι και να προσπορίσουν για τον εαυτό τους και μόνο τον πλούτο των παροχών και της μίζας....

Και τα κατάφεραν..... 

Όσο σκληρή κι αν είναι η αλήθεια, τα κατάφεραν. Να εξαθλιώσουν έναν λαό, πνευματικά, ηθικά, κοινωνικά και πολιτικά....

Και τώρα τι....; Το αγωνιώδες αυτό ερώτημα πλανιέται στις σκέψεις των περισσοτέρων πολιτών, μετά τα αποτελέσματα των εκλογών..... Όλοι βλέπουν ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι και οι επιλογές μας είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Ήδη φωνές Ευρωπαίων ζητούν να μας κάνουν φανερά και ξεδιάντροπα "Προτεκτοράτο" τους για να ησυχάσουν μια και καλή με τους.... "Greeks..."  Αυτούς τους ενοχλητικούς "ευρωπαίους" που μόνο σε μπελάδες τους βάζουμε.....

Παραζαλισμένοι, αγχωμένοι, λανθασμένα φορτισμένοι, γεμάτοι αγωνίες και έγνοιες, ψάχνουμε να βρούμε σανίδα σωτηρίας στο....πουθενά! Οι πολιτικοί μας -για άλλη μια φορά- δείχνουν κατώτεροι των περιστάσεων και αδυνατούν να βρουν διέξοδο μπροστά στο τείχος που αυτοί μας οδήγησαν...

Και τώρα τι....;

Ο Ευριπίδειος "από μηχανής θεός", πέθανε εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια.... Αλλά δεν το έχουμε πάρει είδηση....Άσε που από την εποχή του Θεοδοσίου οι αρχαίοι θεοί έχουν πεθάνει ανεπιστρεπτί!  Ακόμα και το Μαντείο των Δελφών να ερωτηθεί, δεν μπορεί πια να μας δώσει Χρησμό...

Και τώρα καλούμαστε να χορέψουμε το ζεϊμπέκικο της μαγκιάς, του κουτσαβακισμού και της αμετροέπειας μας, καλυμένοι ακόμα πίσω από τις πλαστικές σημαιούλες που μας μοιράζουν ορυόμενοι παρανοϊκοί πολιτικοί, αδιαφορώντας αν τις κρατούν ακόμα και λαθρομετανάστες για να δείξουμε το "μέγα πλήθος"..... O Tempora o mores!

Και τώρα θα έρθει η στιγμή της δικής μας Αλήθειας ατομικής και συνολικής. Δεν χρειάζεται να παιξει κανένας από εμάς τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, γιατί οδεύουμε προς τον δικό μας Γολγοθά, της δικής μα σταύρωσης.

Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι όπου Σταύρωση εκεί και η Ανάσταση.

Το ελπίζω.....

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟ.....

Τα λόγια που θα διαβάσετε πιο κάτω,

τα απηύθυνε ένας δάσκαλος στους μαθητές του,

στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών

για την επέτειο της 25ης Μαρτίου:





Σκέφτηκα να σου μιλήσω για τον Καραϊσκάκη,
Αλλά το μυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.

Σκέφτηκα να σου μιλήσω για το 21,
Αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.

Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει
Να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο.

Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα
Τι να λένε σε σένα, Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις,
Να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.

Θα σου μιλήσω λοιπόν προσωπικά.
Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο
Και σε δεκαπέντε μέρες φεύγω για αλλού
Σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία
ή και περισσότερα χρόνια,

Θα σου μιλήσω σταράτα
Για να σου εκφράσω δυο σκέψεις μου.
Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις,
Οι μαθητές που δίδαξα φέτος
Στην συντριπτική τους πλειονότητα με σεβάστηκαν,
Αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήματος.

Πολλοί όμως από τους υπόλοιπους μαθητές
Δε με σεβάστηκαν, με προσέβαλαν κατ' επανάληψη.
Με έργα, με λόγια, με ύβρεις,
Δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος
Που με σόκαρε, που με έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις.

Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει
Πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο,
Πως εκτός του γνωστικού ελλείμματος
Το συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικά
Και στο ηθικοπλαστικό του έργο,
Στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων.

Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία
Είναι ευθύνη αποκλειστικά δική μας,
Των δασκάλων σας και των γονιών σας.

Δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε
Πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι μια κόλαση,
Πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα.

Θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν,
Θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας,
Θα σας γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση,
Θα σας γεράσουν πρόωρα.

Αν όμως θέλετε μια συμβουλή από ένα δάσκαλο,
Σκεφτείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη,
Που έφτασε αγράμματος μέχρι τα πενήντα σχεδόν,
Για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργεια
Ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη..
Και κάθισε με πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο
Και έμαθε πέντε κολλυβογράμματα,
Για να μας πει την ιστορία του βίου του,
Το παραμύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωμιών.

Αυτό το παράδειγμα είναι για σένα το πιο κατάλληλο,
Και μπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη
Να ακολουθήσεις το δρόμο που εκείνος έδειξε,
το μονοπάτι της καλλιέργειας,
το δρόμο της παιδείας,
τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.

Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από τον μπάσταρδο
γιο της καλογριάς, τον Αρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη.
Ήταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς,
Αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαμε σαν μπέσα,
Ήταν πάνω απ' όλα μπεσαλής.
Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς.
Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα.
Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας,
Να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον,
Να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοβία.

Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του
Ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζω ή του Νικήτα Σταματελόπουλου,
του Νικηταρά.
Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης,
Συνέβαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του
Κι έπειτα φυλακίστηκε,
Για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά,
Σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους,
Δεν ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα
Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει
Από την κυβέρνηση μια πλούσια σύνταξη,
Απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά,
Λέγοντας ψέματα, για να μην προσβάλει την πατρίδα του.
Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγμα του Νικηταρά.
Αλλά νομίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα,
Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας,
Να προσπαθήσετε τίμια και με αγωνιστικότητα
Για εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.

Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι
Πως σας προτείνω μια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική,
Όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος
των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών,
της εποχής στην οποία μεγαλώνετε.

Όμως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της,
Περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά
Και με επιτυχία τη σημαία του αγώνα
και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους
σε καλύτερες μέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.

Κι όταν βλέπω την εποχή μας
Να μαραζώνει χωμένη στην αλλοτρίωση,
Να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία,
Να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας,
Μόνο σε εσάς ελπίζω,
Στην ειλικρινή σας διάθεση
να αγωνιστείτε,
να αντισταθείτε,
να πολεμήσετε,
να νικήσετε.
Μη μας απογοητεύσετε.


Αφιερωμένο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ στους

15500 κατόχους πισίνας Βορείων και Ανατολικών προαστίων που 'ξέχασαν'
να την δηλώσουν,
στο 75% των Μηχανικών, Συμβολαιογράφων, Δικηγόρων και Γιατρών που
δηλώνουν ετήσιο εισόδημα κάτω του Αφορολόγητου!
στους ελεύθερους επαγγελματίες που ασκούν το ίδιο σπορ (ξεχνώντας να δηλώσουν
τον ΦΠΑ που έχουν ήδη εισπράξει από εμάς),

ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ στους Βολευτάδες μας που μας έδειξαν τον δρόμο προς όλα
αυτά (οι ίδιοι φορολογούνται αυτοτελώς με 5%, οι Μπουμπούκοι μας) συν τις
μίζες τους και όλο τους το σόι (γιατί σόι πάει το
Βασίλειο!)