Κακοήθειες του Ιντερνετ.

Θεωρητικά το Διαδίκτυο έγινε για την επικοινωνία εκατομμυρίων ανθρώπων, για ενημέρωση και επιμόρφωση όσων ενδιαφέρονται πραγματικά για την Γνώση.
Ήταν μοιραίο λοιπόν σε ένα τόσο ελέυθερο πεδίο να υπάρξουν πολλοί με διαφορετικά κίνητρα και επιδιώξεις. Διεστραμένες διάνοιες, επιρρεπείς σε κάθε είδους ανωμαλίες ή και τραυματικές επιπτώσεις σε αθώους ανθρώπους μηδέ εξαιρουμένων μικρών παιδιών.
Το ποιό συχνό φανόμενο όμως είναι οι υποτιθέμενες "φάρσες" που αναρτώνται χωρίς καμία αιδώ και χωρίς κανένα λόγο, αλλά και που είναι στο σύνολο τους καλυμένες πίσω από την ανωνυμία που τους παρέχει το Διαδίκτυο, για να έχουν την δυνατότητα ακριβώς να διασύρουν, να πληγώνουν και πολύ συχνά να καταστρέφουν υπολήψεις και ζωές.
Μόλις πριν δύο ημέρες κάποιος "έξυπνος" φαρσέρ, πληροφόρησε στο ΦΜ ότι η πολύ γνωστή και αγαπητή στο Πανελλήνιο Ζωζώ Σαπουντζάκη είχε πεθάνει αιφνίδια και ολομόναχη στο σπίτι της. Έδινε μάλιστα και λεπτομέρειες, τέτοιες ώστε να γίνει πιστευτό το συμβάν!
Διερωτήθηκα τι ακριβώς ήθελε να πετύχει αυτός ο κύριος/κυρία με το να κατασκευάσει μια τέτοια μακάβρια είδηση; Να διασκεδάσει μπροστά στην οθόνη του, διαβάζοντας τις αντιδράσεις και τα σχόλια των αναγνωστών; Είναι τόσο διεστραμένη η φύση και το μυαλό του άγνωστου φαρσέρ ώστε να βρίσκει τέτοιου είδους ικανοποίηση με αναρτήσεις αυτού του είδους;
Και μήπως η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων δεν θα έπρεπε να επεμβαίνει άμεσα και ν' αποκαλύπτεται η ταυτότητα όλων αυτών των άθλιων ατόμων; Σε μια εποχή μάλιστα που είναι τόσο εύκολο να σπιλώσεις το όνομα ενός ανθρώπου, δεν θα έπρεπε οι συνέπειες για τον ένοχο να είναι αυστηρότατες όσο και άμεσες;
Δεν γνωρίζω τι έπραξε η δημοφιλής καλλιτέχνης και αν προέβη σε οποιαδήποτε ενέργεια, εμείς όμως -και περισσότεροι- καταδικάσαμε άμεσα αυτή την κακοήθεια που έγινε σε βάρος της, και είχαμε την ευκαιρία να της στείλουμε της ευχές μας για μακροημέρευση....

Αποφράδα ημέρα.

Η Ιστορία, κατέγραψε μετά τον Β! Παγκόσμιο Πόλεμο, μερικά ονόματα που έμειναν καταγεγραμμένα σαν μειοδότες-προδότες των χωρών τους, γιατί συνεργάστηκαν με τους κατακτητές Φασίστες ή Ναζιστές.

Η Νορβηγία είχε τον Κουϊσλινγκ, του οποίου το όνομα χαρακτηρίζει έκτοτε τον κάθε εθνικό μειοδότη κάθε χώρας.

Η Γαλλία είχε την ντροπή να συμπεριλάβει ένα από τα πλεόν ένδοξα ονόματα της στρατιωτικής της υπεροχής σε αυτούς τους μειοδότες, τον Στρατάρχη Πεταίν, ήρωα και νικητή του Α! Παγκοσμίου Πολέμου.

Στην Ελλάδα, ο Στρατηγός Τσολάκογλου ήταν ο μειοδότης που υπέγραψε την ανακωχή του Ελληνικού Στρατού με τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής.

Στην μακραίωνα ιστορία μας, έχουμε την υπερηφάνεια -σχεδόν μοναδική στον κόσμο- να μαθαίνουμε για τις αμέτρητες περιφανείς νίκες των Ελλήνων εναντίον αλλοεθνών, που ανά τους αιώνες προσπάθησαν να συλλήσουν την Ελληνική Ελευθερία, αλλά και νίκες που μέσα από την προοπτική του Χρόνου, έδειξαν πως άξιζαν την τιμή να είναι σωτήριες για τον Δυτικό -κυρίως- κόσμο. Υπήρξαν βέβαια και ήττες, αλλά ήταν τόσο ηρωϊκές, που κάθε άλλο παρά αμαυρώθηκαν από την αισχύνη μιας εθνικής ταπείνωσης.

Ανάμεσα σε όλους αυτούς τους αιώνες των αδιάκοπων αγώνων των Ελλήνων, μία μοναδική ημέρα κατεγράφη σαν "αποφράς ημέρα". Ήταν η Τρίτη 29 Μαϊου 1453 όταν η Κωνσταντινούπολη, η Βασιλίδα Πόλις του Μεσαιωνικού Ελληνισμού έπεφτε στα χέρια των Τούρκων, και μία νέα σελίδα της Ιστορίας άνοιγε για την χώρα μας, μια σελίδα σιωπηρών αδιάκοπων αγώνων, αίματος, ταπείνωσης και θρήνου.

Μέχρι την Εθνεγερσία του 1821....

Στον 20ο αιώνα η Ελλάς έδωσε μια σωρεία από νικηφόρους αγώνες, που επέσυρε τον θαυμασμό της Οικουμένης, τόσο στους Βαλκανικούς  όσο και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στην περίφημη ρήση του Ουϊνστον Τσώρτσηλ για τους Έλληνες μαχητές, ούτε και στην διαταγή που έδωσε προσωπικά ο Χίτλερ στον Στρατάρχη Φον Λίστ, άγημα Γερμανών στρατιωτών να "παρουσιάσουν όπλα" τιμής ένεκεν στους τελευταίους υπερασπιστές των οχηρών του Ρούπελ! Στα κατοπινά χρόνια λαοί και έθνη, στεκόντουσαν με θαυμασμό σ'αυτές τις σελίδες που είχαμε καταγράψει και κληρονομήσει για άλλη μία φορά στην ανθρωπότητα.... "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...."

14 Ιανουαρίου 2012.

Η σημερινή ημέρα θα είναι -ίσως- η 2η καταγεγραμμένη ΑΠΟΦΡΑΣ ΗΜΕΡΑ του Ελληνισμού.

Σήμερα, εν μέσω μιας "ελεύθερης και δημοκρατικής Ευρώπης" ένα ελληνικό κοινοβούλιο, ελεύθερα και δημοκρατικά εκλεγμένο, θα υπογράψει την εθελούσια υποταγή της χώρας, θα υπογράψει την εθελούσια υποταγή μιας υπερήφανης -μέχρι χθές- χώρας, στην κατάλυση κάθε Ελευθερίας και Δημοκρατίας της Ελλάδος. 

Πρωτοφανές ιστορικό γεγονός, ιδίως για μια χώρα που άλλοτε και κάτω από πολύ χειρότερες συνθήκες έδωσε παράδειγμα αυτοθυσίας και ηθικού χρέους. Άναυδοι, αποσβολωμένοι, άφωνοι από το σοκ μιας τέτοιας ταπείνωσης, δεχόμαστε πέρα από τους ειρωνικούς μύδρους όλων αυτών που κάποτε ευεργετήσαμε, την πικρή γεύση μιας εθελούσιας συντριπτικής ήττας που δεν έχει προηγούμενο στην μακραίωνα ιστορία μας.

Ζούμε πλέον την εποχή μιας επαίσχυντης συντριβής και ξενικής κατοχής, χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα σε κανένα πολεμικό μέτωπο, χωρίς να υπάρξουν πολεμικά ανακοινωθέντα, παρά λίστες σκανδάλων, μειοδοσιών, καταχρήσεων και ηθικών εγκλημάτων, μιας δράκας ανάξιων πολιτικών.

Άραγε, υπάρχουν στην Δημοκρατική Ευρώπη φωνές να υψώσουν το ανάστημα και την αγανάκτησή τους μπροστά σ'αυτή την "Δημοκρατική Δικτατορία"; Άραγε θα υπάρξουν δημοκρατικές συνειδήσεις, να λοιδωρήσουν αυτή την επαίσχυντη ταπείνωση ενός έθνους στον βωμό του "χρηματοπιστωτικού συστήματος";

Πολύ αμφιβάλλω.

Θα σηκώσουμε για άλλη μία φορά τον σταυρό μας ολομόναχοι.

Μάλλον δεν θα ζήσω για να δω την ημέρα εκείνη, όπου αυτό το έθνος θα σταθεί ξανά στα πόδια του και θα υψώσει σε κάποια πλατεία, σε κάποια γωνιά ενός -έστω- παράμερου δρόμου, μια μαύρη στήλη με χαραγμένα επάνω της τα ονόματα των σημερινών ελλήνων Κουϊσλινγκ.

Γιατί η σημερινή ημέρα, είναι για την Ελλάδα και ότι αυτό σημαίνει για την Οικουμένη,

ΑΠΟΦΡΑΣ ΗΜΕΡΑ.

Μια Απογραφή

Μια Απογραφή

Τελευταία ημέρα του 2012.
Ένας χρόνος που συντάραξε το κόσμο μας, ένας χρόνος που σίγουρα έκανε την υφήλιο να ταρακουνηθεί για τα καλά. Στην ζυγαριά Καλού-Κακού, το δεύτερο βάρυνε αδυσώπητα. Ο Κόσμος μας δεν έγινε ούτε κατ' ελάχιστο καλύτερος, δεν έδειξε καν ότι προσπάθησε να τον κάνει καλύτερο. Πείνα, δυστυχία, εξαθλίωση, αδίστακτοι όσο και αδυσώπητοι (ηλίθιοι) πόλεμοι, πρωτοφανής εγκληματικότητα, ηθική, ψυχική και πνευματική κατάπτωση, πολιτικός αμοραλισμός σε όλη του την αθλιότητα, σε όλα τα επίπεδα η Ανθρωπότητα παίρνει ένα βροντερό μηδενικό.
   
Και μέσα σ'αυτό το πνιγηρό σκοτάδι, που και που υπάρχουν κάποια μικρά λυχνάρια που μένουν ακόμα αναμένα για να μας θυμήζουν ότι δεν χάθηκαν όλα. Κάπου στον άμοιρο κόσμο μας ανθίζουν μικρά αγριολούλουδα, για να μα θυμήζουν ότι ο Θεός δεν μας ξέχασε. Κάπου στον ζόφο και την απελπισία υπάρχει ένα χαμόγελο, ένα χάδι, μια τρυφερή ματιά για να μας δίνει ελπίδα Ζωής.

Παντού, σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης, κάτι ανασαλεύει, κάτι αρχίζει να υψώνει όχι μονάχα την φωνή μα και το ανάστημα του. Εκατομμύρια άνθρωποι λένε το ίδο πράγμα. "Φτάνει πια"! Και όλοι εννούν το ίδιο πράγμα. Την εσώτερη αναθεώρηση των αξιών μας. Τι θέλουμε και τι ζητάμε από εμάς τους ίδιους. Έναν Ηθικό κανόνα Ζωής διαφορετικό απ' αυτό το μοντέλο που μέχρι σήμερα είχαμε κάνει βίωμα και ορίζοντα μας. Επιστροφή στις Αρχές και τις Αξίες που μπορούν να κάνουν τον Κόσμο μας καλύτερο και ποιο ελπιδοφόρο. Χωρίς εμπράγματη Δικαιοσύνη και ίση προς όλους, δεν μπορεί να υπάρξει η Ανθρωπότητα. Χωρίς αλληλέγκια στήριξη του Συνανθρώπου, του πεινασμένου, του ορφανού του βασανισμένου από την ανέχεια ή την αδιαφορία, του απελπισμένου, του λησμονημένου, οδηγούμαστε προς ένα κοινωνικό χάος που ο Μεσαίωνας θα μοιάζει Παράδεισος....
"Φτάνει πιά". Καιρός να κάνουμε μια απογραφή των πεπραγμένων μας σαν άτομα κι ας βρούμε την δύναμη όχι στο "Εγώ" αλλά στο "Εμείς". Να καταλάβουμε ότι όταν ένα παιδί πεινάει στην άλλη άκρη της γης, είναι το δικό μας παιδί που πεινάει. Όταν ένα άνθρωπος βασανίζεται σε μια άγνωστη φυλακή είναι ο δικός μας άνθρωπος που υποφέρει. 'Οταν ένας γέροντας ή νέος βουλιάζει στην απελπισία της μοναξιάς και της εγκατάλειψης είναι ο πατέρας, το παιδί ή ο αδελφός μας που ξεχάσαμε.... Όταν μετέχουμε με την αδιαφορία ή την ένοχη σιωπή μας στην κάθε μορφής αδικία που συμβαίνει γύρω μας, είμαστε το ίδιο ένοχοι με τους εγκληματίες που ταλανίζουν εξ αιτίας μας τον Κόσμο.
Ας κοιτάξουμε για λίγο πίσω μας.
Ας κοιτάξουμε το Αύριο που έρχεται με αισιοδοξία, πίστη και ελπίδα.
Ας ευχηθούμε όλοι να βρούμε τον καλύτερο εαυτό μας και να τον δώσουμε ή να τον μοιραστούμε με τον υπόλοιπο κόσμο.
Είθε η Ανθρωπότητα Να βρει το μονοπάτι του φωτισμού και της ευδαιμονίας της.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.