Αποφράδα ημέρα.

Η Ιστορία, κατέγραψε μετά τον Β! Παγκόσμιο Πόλεμο, μερικά ονόματα που έμειναν καταγεγραμμένα σαν μειοδότες-προδότες των χωρών τους, γιατί συνεργάστηκαν με τους κατακτητές Φασίστες ή Ναζιστές.

Η Νορβηγία είχε τον Κουϊσλινγκ, του οποίου το όνομα χαρακτηρίζει έκτοτε τον κάθε εθνικό μειοδότη κάθε χώρας.

Η Γαλλία είχε την ντροπή να συμπεριλάβει ένα από τα πλεόν ένδοξα ονόματα της στρατιωτικής της υπεροχής σε αυτούς τους μειοδότες, τον Στρατάρχη Πεταίν, ήρωα και νικητή του Α! Παγκοσμίου Πολέμου.

Στην Ελλάδα, ο Στρατηγός Τσολάκογλου ήταν ο μειοδότης που υπέγραψε την ανακωχή του Ελληνικού Στρατού με τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής.

Στην μακραίωνα ιστορία μας, έχουμε την υπερηφάνεια -σχεδόν μοναδική στον κόσμο- να μαθαίνουμε για τις αμέτρητες περιφανείς νίκες των Ελλήνων εναντίον αλλοεθνών, που ανά τους αιώνες προσπάθησαν να συλλήσουν την Ελληνική Ελευθερία, αλλά και νίκες που μέσα από την προοπτική του Χρόνου, έδειξαν πως άξιζαν την τιμή να είναι σωτήριες για τον Δυτικό -κυρίως- κόσμο. Υπήρξαν βέβαια και ήττες, αλλά ήταν τόσο ηρωϊκές, που κάθε άλλο παρά αμαυρώθηκαν από την αισχύνη μιας εθνικής ταπείνωσης.

Ανάμεσα σε όλους αυτούς τους αιώνες των αδιάκοπων αγώνων των Ελλήνων, μία μοναδική ημέρα κατεγράφη σαν "αποφράς ημέρα". Ήταν η Τρίτη 29 Μαϊου 1453 όταν η Κωνσταντινούπολη, η Βασιλίδα Πόλις του Μεσαιωνικού Ελληνισμού έπεφτε στα χέρια των Τούρκων, και μία νέα σελίδα της Ιστορίας άνοιγε για την χώρα μας, μια σελίδα σιωπηρών αδιάκοπων αγώνων, αίματος, ταπείνωσης και θρήνου.

Μέχρι την Εθνεγερσία του 1821....

Στον 20ο αιώνα η Ελλάς έδωσε μια σωρεία από νικηφόρους αγώνες, που επέσυρε τον θαυμασμό της Οικουμένης, τόσο στους Βαλκανικούς  όσο και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στην περίφημη ρήση του Ουϊνστον Τσώρτσηλ για τους Έλληνες μαχητές, ούτε και στην διαταγή που έδωσε προσωπικά ο Χίτλερ στον Στρατάρχη Φον Λίστ, άγημα Γερμανών στρατιωτών να "παρουσιάσουν όπλα" τιμής ένεκεν στους τελευταίους υπερασπιστές των οχηρών του Ρούπελ! Στα κατοπινά χρόνια λαοί και έθνη, στεκόντουσαν με θαυμασμό σ'αυτές τις σελίδες που είχαμε καταγράψει και κληρονομήσει για άλλη μία φορά στην ανθρωπότητα.... "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...."

14 Ιανουαρίου 2012.

Η σημερινή ημέρα θα είναι -ίσως- η 2η καταγεγραμμένη ΑΠΟΦΡΑΣ ΗΜΕΡΑ του Ελληνισμού.

Σήμερα, εν μέσω μιας "ελεύθερης και δημοκρατικής Ευρώπης" ένα ελληνικό κοινοβούλιο, ελεύθερα και δημοκρατικά εκλεγμένο, θα υπογράψει την εθελούσια υποταγή της χώρας, θα υπογράψει την εθελούσια υποταγή μιας υπερήφανης -μέχρι χθές- χώρας, στην κατάλυση κάθε Ελευθερίας και Δημοκρατίας της Ελλάδος. 

Πρωτοφανές ιστορικό γεγονός, ιδίως για μια χώρα που άλλοτε και κάτω από πολύ χειρότερες συνθήκες έδωσε παράδειγμα αυτοθυσίας και ηθικού χρέους. Άναυδοι, αποσβολωμένοι, άφωνοι από το σοκ μιας τέτοιας ταπείνωσης, δεχόμαστε πέρα από τους ειρωνικούς μύδρους όλων αυτών που κάποτε ευεργετήσαμε, την πικρή γεύση μιας εθελούσιας συντριπτικής ήττας που δεν έχει προηγούμενο στην μακραίωνα ιστορία μας.

Ζούμε πλέον την εποχή μιας επαίσχυντης συντριβής και ξενικής κατοχής, χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα σε κανένα πολεμικό μέτωπο, χωρίς να υπάρξουν πολεμικά ανακοινωθέντα, παρά λίστες σκανδάλων, μειοδοσιών, καταχρήσεων και ηθικών εγκλημάτων, μιας δράκας ανάξιων πολιτικών.

Άραγε, υπάρχουν στην Δημοκρατική Ευρώπη φωνές να υψώσουν το ανάστημα και την αγανάκτησή τους μπροστά σ'αυτή την "Δημοκρατική Δικτατορία"; Άραγε θα υπάρξουν δημοκρατικές συνειδήσεις, να λοιδωρήσουν αυτή την επαίσχυντη ταπείνωση ενός έθνους στον βωμό του "χρηματοπιστωτικού συστήματος";

Πολύ αμφιβάλλω.

Θα σηκώσουμε για άλλη μία φορά τον σταυρό μας ολομόναχοι.

Μάλλον δεν θα ζήσω για να δω την ημέρα εκείνη, όπου αυτό το έθνος θα σταθεί ξανά στα πόδια του και θα υψώσει σε κάποια πλατεία, σε κάποια γωνιά ενός -έστω- παράμερου δρόμου, μια μαύρη στήλη με χαραγμένα επάνω της τα ονόματα των σημερινών ελλήνων Κουϊσλινγκ.

Γιατί η σημερινή ημέρα, είναι για την Ελλάδα και ότι αυτό σημαίνει για την Οικουμένη,

ΑΠΟΦΡΑΣ ΗΜΕΡΑ.