Κάποιες σκέψεις....

Δεν μου είναι καθόλου συμπαθής. Κάπου μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια σπίθα εμπάθειας και υστεροβουλίας. Λέω: Είναι ή δείχνει να είναι μια ανέραστη γυναίκα, στρυφνή και αδυσώπητη. Ανέραστος άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ούτε φυσιολογικός ούτε "καλοκάγαθος".
Προχθές όμως βρέθηκα καλεσμένος ενός φίλου για φαγητό. Είχε φτιάξει ένα απλό λαδερό φαγάκι, ένα λουκάνικο χωριάτικο, λίγη φέτα, και ένα μπουκάλι ρετσίνα! (Απόρησα που την είχε θυμηθεί...!)

Πάνω στην κουβέντα για τα τρέχοντα μου είπε τα εξής, τα οποία και σας μεταφέρω όπως σχεδόν ελέχθησαν. Είμαι πανευτυχής στην φτώχια μου! Δεν έχω σπίτι δικό μου, δεν έχω αυτοκίνητο, δεν έχω οικόπεδο πουθενά, ούτε μια ρίζα ελιάς. Η σύνταξη μου είναι άστα να πάνε στο διάολο και δυσκολεύομαι να τα βγάλω πέρα, αλλά επιβιώνω σιωπηρά χωρίς να διαμαρτύρομαι. Κάτι οικονομίες που είχα τις έχασα όταν τις επένδυσα στο Χρηματηστήριο τότε που ο "Κινέζος" και οι περί αυτόν μας έπεισαν ότι θα τις αυγατίζαμε και θα βοηθούσαμε και την χώρα.... Και τον πίστεψα, για αυτό και τα έχασα όλα! Ένας φίλος στον οποίο κατέφυγα για βοήθεια, με δάνεισε χωρίς δεύτερη συζήτηση ένα σημαντικό ποσό για να τα φέρω βόλτα και βέβαια έκανα κολοτούμπες από την χαρά μου. Έκλεισα αρκετές "τρύπες", ισορρόπησα την κατάστασή μου και ήμουν μια χαρά. Μέχρι και διακοπές πήγα εκείνο το καλοκαίρι! Μια μέρα, ήρθε ο φίλος μου και με παρακάλεσε αν μπορούσα να του καταβάλω ένα μέρος από τα δανεικά που μου είχε δώσει. Κόμπιασα, δυσκολεύτηκα, αλλά έδωσα ένα μικρό μέρος. Συμφωνήσαμε ότι κάθε μήνα θα έπρεπε να του δίνω και ένα ποσό γιατί είχε και αυτός τις ανάγκες για την μικρή βιοτεχνία που συντηρούσε. Μέσα μου δυσαρεστήθηκα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Στην ανάγκη μου είχε προστρέξει με προθυμία και τώρα είχε έρθει η στιγμή να αποπληρώσω τα χρεωστούμενα. Και αντί να πώ και ευχαριστώ άρχισα να τον βρίζω μέσα μου γιατί με "πίεζε" να φανώ συνεπής στις υποχρεώσεις μου....

Έφτασα στο σημείο να του κάνω μούτρα, μέχρι που τον μίσησα και από πάνω! Και δεν ντρεπόμουν! Μέχρι που ένας άλλος φίλος -ψάχνοντας να βρω σύμμαχο στη στάση μου- με προσγείωσε..... "Αντί να λες ευχαριστώ στον άνθρωπο που στάθηκε δίπλα σου όταν είχες ανάγκη, αντί να δείχνεις ένα ελάχιστο ίχνος ευγνωμοσύνης για τον άνθρωπο που σε βοήθησε, έρχεσαι σήμερα και τον βρίζεις, τον λοιδωρείς και τον μισείς από πάνω.... Ντροπή σου".... Αυτό μου είπε και με συνέφερε. Κάπου στην διαδρομή είχα χάσει ένα μέρος του εαυτού μου από ιδιοτέλεια και εγωϊσμό, θεωρώντας που εγώ ήμουν εν δικαίω και ο άλλος ήταν άδικος απέναντί μου....  Αυτή είναι η μικρή τούτη ιστορία. Σας την μετέφερα, γιατί επαναλαμβάνω ότι η Κυρία για την οποία ανεφέρθηκα στην αρχή, εξακολουθεί να μου είναι αντιπαθής, σχεδόν μισητή. Μετά όμως απ' αυτά που μου συνέβησαν με τον φίλο μου, αρχίζω να σκέφτομαι και εγώ με την σειρά μου, μήπως είμαι κάπου λάθος, μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσω την οπτική γωνία των σκέψεων και των αισθημάτων μου.... Και όσο κι αν προσπαθώ να μην πω λέξη, εν τούτοις χάρη στην παράδοση που κουβαλάω από αρχαιοτάτων χρόνων, της λέω.... Καλώς να έρθετε στην Ελλάδα Κυρία Μέρκελ.